Sidi ASKOFARÉ
Υπάρχει μέσα στην ψυχαναλυτική θεωρία μία κίνηση που ξεκινά από τον πατέρα, από μια κάποια ιδέα για τον πατέρα και την λειτουργία του και καταλήγει σε αυτό που ο Λακάν, με κάποια δόση ειρωνείας και πρόκλησης, ονόμασε πατρ-εκδοχή (ή πάτρο-στροφή, καθώς «père-version» στα γαλλικά είναι ομόηχο με την «διαστροφή»)
Αυτή η πορεία θυμίζει αυτήν την άλλη που ίσως και να την καθορίζει, που ξεκινά από το σύμπτωμα και καταλήγει στο σύνθωμα. Αλλά η πατρ-εκδοχή, όπως και το σύνθωμα, δεν διαφωτίζονται και δεν αποκτούν την πραγματική τους σημασία παρά σε σχέση με το «Πέραν του οιδιπόδειου συμπλέγματος», δηλαδή μια διερώτηση και ακόμη περισσότερο μία αμφισβήτηση του γεγονότος ότι στον Φρόυντ η κλινική των νευρώσεων συγχέεται με μια κλινική του Οιδίποδα και η κλινική του Οιδίποδα συγχέεται με μια κλινική της πατρικής λειτουργίας και των αστοχιών της.
Oedipus Complex- optical illusion | Iustinian Ghita |
Στο Σεμινάριό του, του 1957-58, Τα μορφώματα του ασυνειδήτου, ο Λακάν χτίζει μία εξαιρετικά συγκεκριμένη προβληματική της πρώτης του προοπτικής. Μπορούμε να την συνοψίσουμε σε τρία σημεία:
- Αν ακολουθήσουμε τον Φρόυντ, αυτόν που ανακάλυψε το ασυνείδητο «αυτό που αποκαλύπτει το ασυνείδητο είναι αρχικά και πάνω απ' όλα το οιδιπόδειο σύμπλεγμα»[1]
- Αλλά, « δεν υπάρχει το ερώτημα του Οιδίποδα αν δεν υπάρχει ο πατέρας και αντίστροφα, το να μιλάς για το Οιδίποδα, ισοδυναμεί με το να εισάγεις ως ουσιαστική την λειτουργία του πατέρα» [2]