Carl G. Jung Αρχέτυπα - Τα 4 στάδια της ζωής. Μετάφραση-Επιμέλεια: Πάρβη Πάλμου

"Απροετοίμαστοι, κάνουμε τα βήματα προς το “απόγευμα” της ζωής. Ακόμη χειρότερα, εμείς κάνουμε αυτά τα βήματα με την ψεύτικη προϋπόθεση ότι οι αλήθειες μας και τα ιδανικά μας θα μας θα συνεχίσουν να μας χρησιμεύουν. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε το “απόγευμα” της ζωής σύμφωνα με το πρόγραμμα του “πρωινού” της ζωής, γι 'αυτό ότι ήταν μεγάλο το πρωί θα είναι λίγο το βράδυ και ό, τι το πρωί ήταν αλήθεια, το βράδυ θα έχει γίνει ένα ψέμα." Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ

Σύμφωνα με τον Ελβετό ψυχολόγο, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, υπάρχουν 4 αρχέτυπα, 4 στάδια που περνάμε στη διάρκεια της ζωής μας, και αυτά τα στάδια είναι:

1. Το Στάδιο του Αθλητή

Σε αυτό το στάδιο, είμαστε κυρίως απασχολημένοι την εμφάνιση μας, με τον τρόπο που βλέπουμε το σώμα μας. Σε αυτό το στάδιο θα μπορούσαμε να μείνουμε για ώρες κοιτάζοντας και θαυμάζοντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Το σώμα μας, η εμφάνιση μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μας, τίποτα άλλο.

2. Το Στάδιο του Πολεμιστή

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σε αυτό το στάδιο, το κύριο μέλημά μας είναι να βγούμε  και να κατακτήσουμε τον κόσμο, να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε,  να κάνουμε ό, τι κάνουν οι πολεμιστές, να ενεργούμε σαν πολεμιστές δράσει. Αυτό είναι ένα στάδιο, όταν συνεχώς σκεφτόμαστε τρόπους για να κερδίσουμε περισσότερα οποιονδήποτε άλλο, ένα στάδιο σύγκρισης, νικώντας τους γύρω ώστε να αισθανόμαστε καλύτερα επειδή έχουμε επιτύχει περισσότερα, διότι είμαστε οι πολεμιστές, οι γενναίοι.

3. Το Στάδιο της Δήλωσης

Προς το παρόν, σε αυτό το στάδιο στη ζωή μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που έχουμε επιτύχει μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετό για να αισθανόμαστε πλήρης, για να είμαστε ευτυχισμένοι ... τώρα αναζητούμε τρόπους για να κάνουμε τη διαφορά στον κόσμο, τρόπους για να εξυπηρετήσουμε εκείνους γύρω μας. Μπορούμε τώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά που κυνηγήσαμε μέχρι τώρα, χρήματα, δύναμη, υλικά αγαθά, θα συνεχίσουν να εμφανίζονται στη ζωή μας, αλλά δεν μπορούμε πλέον να τους αποδίδουμε την ίδια αξία όπως και πριν, δεν είμαστε πλέον προσκολλημένοι σε αυτά τα πράγματα, επειδή είμαστε τώρα σε ένα διαφορετικό στάδιο της ζωής μας, όπου ξέρουμε ότι υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από αυτά. Μπορούμε να τα δεχτούμε, να  τα αποδεχτούμε και να είμαστε ευγνώμονες, αλλά είμαστε έτοιμοι να τα αφήσουμε πίσω ανά πάσα στιγμή. Ψάχνουμε τρόπους για να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μόνο για τον εαυτό μας, τρόπους για να προσφέρουμε.

“Τώρα ξέρετε ότι πρέπει να δώσετε και να πάρετε  και είναι καιρός για σας να σταματήσετε να είστε εγωιστές και εγωκεντρικοί και να σκεφτείτε τρόπους για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη, για να αφήσετε αυτόν τον κόσμο καλύτερο από ό, τι ήταν όταν φτάσατε σε αυτόν”

4. Το Στάδιο του Πνεύματος

Σύμφωνα με τον Jung, αυτή θα είναι η τελευταία φάση της ζωής μας, ένα στάδιο όπου μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένα από αυτά τα 3 στάδια δεν είναι πραγματικά αυτό που είμαστε. Αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από το σώμα μας, είμαστε περισσότερο από τα υπάρχοντά μας, περισσότερο από ό, τι οι φίλοι μας, τη χώρα μας και ούτω καθεξής. Ερχόμαστε στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε θεϊκά όντα, πνευματικά όντα που έχουν μια ανθρώπινη εμπειρία, και όχι ανθρώπινα όντα που έχουν μια πνευματική εμπειρία. Γνωρίζουμε τώρα ότι αυτό δεν είναι το σπίτι μας, και δεν είμαστε αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε. Είμαστε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είμαστε τώρα σε θέση να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας από μια διαφορετική σκοπιά. Είμαστε πλέον σε θέση να βγούμε από το δικό μας το μυαλό, από το ίδιο μας το σώμα και να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, να δούμε τα πράγματα με τον τρόπο που είναι.

“We become the observer of our lives. We realize that we are not that which we notice but, the observer of what we notice.”

Original Text by Luminita D. Saviuc

Φλώροι Εικαστικοί: H GESTALT και η ΤΕΧΝΗ της Ευρώπης Παπαδοπούλου &...

Φλώροι Εικαστικοί: H GESTALT και η ΤΕΧΝΗ της Ευρώπης Παπαδοπούλου &...: Τρίτη, 24 Ιούλιος 2012 21:35 ΑΡΘΡΑ της Ευρώπης Παπαδοπούλου Πώς ωφελούμαι όταν σου δίνω Η τέχνη της ζωής αφενός προϋποθέτ...

Το Θέατρο του Καταπιεσμένου Ενάντια στην Τρανσφοβία

Τον Μάιο συγκεντρωθήκαμε στην Τσεχία 29 άτομα από έξι χώρες τις Ευρώπης με σκοπό να εκπαιδευτούμε και να δημιουργήσουμε παραστάσεις του θεάτρου του καταπιεσμένου, με καθηγητές τον Roberto Mazzini και τον Matteo Lombardi από την Ιταλία. Το κεντρικό θέμα ήταν η σύγκρουση, η καταπίεση και η μη βίαιη επικοινωνία.

Η σημερινή Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα που όλο και περισσότερο διαμορφώνεται από πολλούς πολιτισμούς και πολλαπλές εθνοτικές ομάδες, πολλές φορές αυτή η πολυπλοκότητα καθιστά δύσκολη την συγκατοίκηση, προκαλώντας συγκρούσεις, διακρίσεις και περιθωριοποίηση. Για την δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς θα πρέπει να εργαστούμε επενδύοντας στη θετική διαχείριση των συγκρούσεων αυτών και να βρούμε μαζί τις δυνατότητες για την ανταλλαγή και την κοινή χρήση των διαφορετικών αξιών και πολιτιστικών υπόβαθρων, προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα χωρίς αποκλεισμούς κοινωνία όπου οι διαφορές αξιοποιούνται.

Όταν είμαστε μέρος της κυρίαρχης ομάδας στην κοινότητα ή το έθνος μας δεν έχουμε πάντα επίγνωση του βάρους που έχει το πως βλέπουμε στην κατασκευή του «άλλου». Έτσι, ασυνείδητα βάζουμε ταμπέλες που οδηγούν συχνά στον αποκλεισμό εκείνων που δεν αποτελούν μέρος τις πλειοψηφίας των εθνοτικών, θρησκευτικών, πολιτικών, οικονομικών ομάδων. Αυτή η διαδικασία μπορεί, να ρίξει φως σχετικά με τους φόβους και τα συστήματα ελέγχου που είναι η κινητήρια δύναμη της διάκρισης.

Σκηνή Επίθεσης στην Τρανς Μαθήτρια

Η ταυτότητα μπορεί, ωστόσο, να κατανοηθεί ως ένα σύνολο διαφορετικών συνεργασιών, καθώς είναι εύπλαστη και βελτιώνεται ώστε να ασχοληθεί με αυτούς που είναι διαφορετικοί, όπως τα τρανς άτομα τα όποια αποτελούν μια από τις πιο καταπιεσμένες ομάδες στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή και είναι η μόνη ομάδα που υποβάλλεται σε διαδικασίες στείρωσης.

Τις πρώτες πέντε μέρες εκπαιδευτήκαμε στις τεχνικές του θεάτρου του καταπιεσμένου και ακολούθως ξεκινήσαμε να προσφέρουμε προτάσεις για τα θεατρικά. Όταν κάποιο μέλος τις ομάδας είχε μια ιδέα τότε στεκόταν σε κάποιο μέρος του δωματίου και αυτοί που υποστήριζαν την ιδέα στέκονταν δίπλα. Εγώ μίλησα για την τρανσφοβία και δυστυχώς κανένας από του συμμετέχοντες δεν εκδήλωσε ενδιαφέρον. Για μένα αυτό είναι μια πολύ καλή ένδειξη για το πώς η κοινωνία αντιμετωπίζει το θέμα της τρανσφοβίας, διότι μια θεατρική ομάδα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Η κοινωνία δεν έχει επαφή με τα θέματα των τρανς και παρόλο που η ομάδα αυτή αποτελούνταν από ακτιβιστές, τα θέματα που ενδιέφεραν την ομάδα ήταν πολύ διαφορετικά. Η κοινωνία αποκλείει τα τρανς άτομα.

Από αυτή τη διαδικασία αναδυθήκαν τρεις ομάδες από 6-8 άτομα και η κάθε ομάδα έπρεπε τελικά να προσφέρει μια πρόταση για θεατρικό. Το κάθε μέλος της κάθε ομάδας σκηνοθετούσε ένα έργο χρησιμοποιώντας τα μέλη τις ομάδας του ως ηθοποιούς ώστε στο τέλος να γίνει ψηφοφορία και να επιλεχτεί ένα έργο από την κάθε ομάδα. Στην δική μου ομάδα υπήρξαν πολλές ωραίες προτάσεις, για αποκλεισμό ατόμων με αναπηρία, ισλαμοφοβία, κακοποίηση αλλά τελικά επιλέχτηκε το δικό μου έργο που συσχετιζόταν με την τρανσφοβία, το bullying και τον εκφοβισμό από την εκπαίδευση που τελικά επιλέχτηκε και από το κοινό στο Πανεπιστήμιο του Brno για να εξελιχθεί το θέατρο του καταπιεσμένου.

Το θέμα που επέλεξα είναι μια πραγματική ιστορία που συνέβη στην Αθήνα και αφορά την Άννα την τρανς μαθήτρια η οποία δεχόταν συνεχές builliyng στο σχολείο από συμμαθητές αλλά και καθηγητές. Το bullying αυτό παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή της όταν οι συμμαθητές της την περίελουσαν με βενζίνη απειλώντας ότι θα την κάψουν.

Το θεατρικό το παρουσιάσαμε σε τρεις σκηνές εμπλουτίζοντας το σενάριο και με φαντασία μας προσθέτοντας την πρώτη σκηνή. Ξεκινήσαμε με την σκηνή που η Άννα φεύγει από το σπίτι να πάει σχολείο και η μητέρα της τη φωνάζει με αντρικό όνομα και της λέει να μην πάει σχολείο ντυμένη έτσι. Στη συνεχεία της προτείνει να επισκεφτούν ένα καινούργιο ψυχίατρο και η Άννα φεύγει θυμωμένη και πληγωμένη. Αυτή η σκηνή αποτελεί καθημερινότητα για τα τρανς άτομα.

Συνεχίσαμε με την σκηνή που πάει σχολείο και οι συμμαθητές της επιτίθενται λεκτικά και την απειλούν με την βενζίνη. Αυτή τρέχει να ξεφύγει και βρίσκει την καθηγήτρια που την υποστηρίζει. Μαζί πάνε στον διευθυντή οπού αυτός κατηγορεί την Άννα για αυτό που της συνέβη και απειλεί την καθηγήτρια. Το σκηνικό κλείνει με την Άννα μόνη και απογοητευμένη.

Η ανταπόκριση του κοινού ήταν συγκινητική προσπάθησαν να δώσουν λύση αντικαθιστώντας την μητέρα, προσθέτοντας τη μορφή του πατερά και αντικαθιστώντας την καθηγήτρια. Αυτές οι λύσεις εξελιχτήκαν ως μη ρεαλιστικές και τελικά συνέβη κάτι μαγικό. Η λύση που δόθηκε δηλαδή να απευθυνθεί η Άννα σε μια οργάνωση ήταν η λύση που δόθηκε και στην πραγματικότητα. Η Άννα απευθύνθηκε στο Σ.Υ.Δ.

Το Θέατρο των Καταπιεσμένων είναι μια πολύ ισχυρή μέθοδος. Έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, η οποία διαταράσσει τη φυσιολογική κατεύθυνση της μάθησης (δασκάλου-μαθητή, ηγέτη-οπαδού, κλπ), αλλά αυτό δείχνει απλώς σε μια κοινή γνώση και οριζόντια, η οποία προέρχεται από τους ανθρώπους και την καθημερινή τους ζωή, από τις γνώσεις τους. Μια μέθοδος με διαφορετικά εργαλεία διευκολύνει τις συζητήσεις και τη γέννηση των δημιουργικών ιδεών για την κοινωνική αλλαγή.

H μη βία χρησιμοποιεί διαφορετικές μεθόδους μη τυπικής εκπαίδευσης και μπορεί να τονώσει τις ερωτήσεις και την αναζήτηση για απαντήσεις, χωρίς να εστιάζει στο τι είναι σωστό ή λάθος, αλλά με έμφαση στην κριτική σκέψη, ακρόαση, παρατήρηση και την εκμετάλλευση των διαφορετικών απόψεων.

Για να δείτε ολοκληρωμένη την παρουσίαση πρέπει να κάνετε login το βίντεο με την παρέμβαση του κοινού είναι πολύ μεγάλο: 

In order to see the complete viteo with the intervention of the public you must log in:

https://www.dropbox.com/home/video%20theater%20of%20oppressed%20presentation%201.6.2015

Ηθοποιοί:
Διευθυντής-Anthi Belle
Καθηγήτρια-Lucia Čemová
Μητέρα-Erica Camisani/Marica Jojef
Συμμαθητές-Mattia Gam, Apolonia Polka Sejkova, Almudena Gonzalez de Pablos
Σκηνοθεσία/ Άννα–Parvy Palmou
Joker-Matteo Lombardi/Roberto Mazzini

— στην τοποθεσία Μπρνο.

Ποια μάσκα επέλεξες σήμερα;

Μία μάσκα κρύβει, μεταμορφώνει και προστατεύει οποιονδήποτε τη φοράει.

Είναι δύσκολο για κάποιους όχι μόνο να παραδέχονται ότι δεν είναι τέλειοι αλλά να εκδηλώνουν τις ανασφάλειες και τις φοβίες τους. Θεωρητικά και πρακτικά, μαζί με την παραδοχή έρχεται αυτομάτως και η κριτική των άλλων για τους ίδιους. Κατά συνέπεια, την κριτική ακολουθεί και η διαφοροποίηση της εικόνας που είχε διαμορφωθεί από τον κύκλο τους… η κατάρριψη του τέλειου και αλάνθαστου ανθρώπου.

Και ποιος θέλει να εμφανίζεται ως προβληματικός και περίεργος ;

Οι λόγοι ίσως να είναι εγωιστικοί. Ίσως να μην θέλουμε να παραδεχτούμε στον ίδιο μας τον εαυτό ότι έχουμε αδυναμίες. Με το να φαντασιωνόμαστε πως είμαστε διαφορετικοί απ’ ότι στην πραγματικότητα, ίσως να είναι ένας τρόπος για να κοροϊδέψουμε προσωρινά τον εαυτό μας, μέχρι ο ίδιος να μας υπενθυμίσει πως η εικόνα που σχηματίζουμε δεν είναι αντιπροσωπευτική.

Η επιλογή της μάσκας δεν είναι τυχαία αλλά πολύ συγκεκριμένη… εκείνη που κρύβει τις ατέλειες και τα συναισθήματα, τα αρνητικά κυρίως, γιατί αυτά θεωρούμε πως βαριούνται οι περισσότεροι και δεν έχουν καμία διάθεση να μας ακούνε να γκρινιάζουμε. Μπαίνουμε λοιπόν σε μία διαδικασία, σε έναν φαύλο κύκλο, να υποκρινόμαστε καθημερινά και να προσέχουμε την παραμικρή μας κίνηση για να μην λογοκριθούμε, να μην στιγματιστούμε ίσως από μία λανθασμένη εκδήλωση συναισθημάτων.

Η αλήθεια όμως είναι μία. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας και δεν είναι κακό να το παραδεχόμαστε. Κανείς δεν θα μας αγαπήσει λιγότερο επειδή θα εκδηλώσουμε τις ανασφάλειές μας, ούτε περισσότερο εάν είμαστε χαλαροί και ξέγνοιαστοι.

Φωτογραφία: David Colin Onze

Κι έρχεται η στιγμή που ρωτάμε τον εαυτό μας:

Ποια μάσκα επέλεξες να φορέσεις σήμερα; Δεν σε πνίγει; Δεν κουράστηκες;

Όσο κι αν κρυβόμαστε πίσω από μία καλοφτιαγμένη εικόνα, αψεγάδιαστη σε τέτοιο βαθμό που αρχίζει να προβληματίζει, όσο κι αν εγκλωβίζουμε τα συναισθήματά μας, τις φοβίες μας και τις ανασφάλειές μας, αυτά παραμένουν εκεί για να μας υπενθυμίζουν πως όσο κι αν θέλουμε να παρουσιάζουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε, ο πραγματικός εαυτός μας είναι μέσα μας και περιμένει να εκδηλωθεί.

Παρ’ όλα αυτά, το να επιλέγουμε να φοράμε μία μάσκα στην καθημερινότητά μας ίσως να μην είναι τελείως αρνητικό, μιας και μπορεί να μας προστατέψει από αρκετές καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι σε καθημερινή βάση. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αόρατη μάσκα και να προστατευθούμε από τα αδιάκριτα βλέμματα και τις έντονες ερωτήσεις, τα οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε εάν εκδηλωνόμασταν.

Τι είναι τελικά αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε φορώντας τις μάσκες; Είναι η αποδοκιμασία, η κριτική ή η συμπόνια; Το να νιώθουμε ότι οι άλλοι μας λυπούνται;

Η έκφραση των συναισθημάτων θα έπρεπε να είναι ελεύθερη, χωρίς μάσκες και περιορισμούς. Έχουμε αναρωτηθεί εάν βγάλουμε τη μάσκα που φοράμε χρόνια, πόσο εύκολο θα είναι τελικά για τους άλλους να μας αποδεχτούν γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε; Θα μπορούσαν να συνηθίσουν τον αληθινό μας εαυτό;

Άρθρο: Ειρήνη Κωνσταντοπούλου@http://animartists.com/
Ειδική παιδαγωγός

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Brown Brene, (2014.) Ευτυχώς, δεν είμαι τέλειος. Εκδόσεις: Δυναμική της επιτυχίας.

Η κοινωνία ως «μηχανή αποκλεισμού»

«Στην καρδιά της ορθολογικότητας της δικιάς μας κουλτούρας βρίσκεται ένας αποκλεισμός, που προηγείται οποιουδήποτε άλλου, πιο ριζικός από τον αποκλεισμό των τρελών, των παιδιών ή των κατώτερων φυλών, ένας αποκλεισμός που προηγείται όλων αυτών και χρησιμεύει ως πρότυπό τους, ο αποκλεισμός του νεκρού και του θανάτου.»

[…] Προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα, σιωπηλοί μάρτυρες μιας χωρίς προηγούμενο κρίσης της κοινωνίας και του πολιτισμού.

Ένας πραγματικός μικρόκοσμος που βιώνει καθημερινά το θάνατο, ζώντας στο κοινωνικό περιθώριο, μέσα σ’ έναν κόσμο που γεννά και συσσωρεύει καταστροφές.

Η χρήση των ναρκωτικών γι’ αυτά τα νέα παιδιά γίνεται ένα παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας, μια διαρκής αναμέτρηση με το θάνατο.

Αναζητούν απελπισμένα τη δόση τους, γνωρίζοντας ότι κάθε δόση μπορεί να είναι η μοιραία δόση.

Ζουν μέσα στην εξαθλίωση, γνωρίζοντας ότι αυτός ο τρόπος ζωής τους εκθέτει σε μυριάδες κινδύνους (λοιμώξεις, ατυχήματα, αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές κ.α.).

Παρ’ όλα αυτά επιμένουν.

Το κάνουν όχι από ευχαρίστηση, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά από ανάγκη.

Τα ναρκωτικά δεν αποτελούν αντικείμενο επιθυμίας αλλά ανάγκης.

Η εξάρτηση δεν είναι παρά ένας τυραννικός καταναγκασμός, καθημερινό μαρτύριο, που μετατρέπει τη ζωή σε κόλαση.

Άλις Μίλερ: Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ

«Από τότε που επέτρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου. Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας...

Προσπαθούσα να φαντασιώνομαι θετικά συναισθήματα και να αγνοώ τα αρνητικά, ώστε να βρίσκομαι σε συμφωνία με την Ηθική, με το σύστημα αξιών που αποδεχόμουν.



Όμως, οι προσπάθειές μου ήταν μάταιες...

Το σώμα ξέρει τι του λείπει, δεν μπορεί να ξεχάσει τις στερήσεις, το κενό είναι πάντα παρόν και περιμένει να γεμίσει...

Mε έναν καλό, όχι ουδέτερο θεραπευτή μπορεί κανείς να βρει την αλήθεια του.

Μπορεί να απαλλαγεί από τα συμπτώματά του, να απελευθερωθεί από την κατάθλιψη και να νιώσει τη χαρά της ζωής.

Μπορεί να εξέλθει από την κατάσταση της εξάντλησης και να νιώσει το απόθεμα ενέργειας μέσα του, εφόσον αυτή η ενέργεια δεν θα καταναλώνεται πλέον στην απώθηση της αλήθειας του.

Διότι η κούραση που προκαλεί η κατάθλιψη εμφανίζεται κάθε φορά που καταπιέζουμε τα δυνατά συναισθήματά μας, οπότε υποτιμούμε τις μνήμες του σώματος και δεν τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία...

Το σώμα γνωρίζει ακριβώς τι μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, τι δεν ανεχόμαστε, τι μας προκαλεί αλλεργία.

Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι καταφεύγουν στα φάρμακα, στα ναρκωτικά ή στο αλκόολ, που κλείνουν ακόμα περισσότερο τον δρόμο προς την αλήθεια.

Γιατί; Μήπως επειδή η αναγνώριση της αλήθειας είναι επώδυνη;

Προφανώς! Αυτή η οδύνη όμως είναι προσωρινή και με έναν καλό θεραπευτή υποφερτή...»

«Ποτέ δεν πόθησα έναν παράδεισο για τον οποίον προϋπόθεση της ευτυχίας θα ήταν η υπακοή και η άγνοια.

Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης, κάτι που δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός και υπάκουος.

Για μένα η αγάπη έχει να κάνει με το να είμαστε πιστοί στον εαυτό μας, την ιστορία μας, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας.

Μέσα σε αυτά περικλείεται και η λαχτάρα για γνώση.

Προφανώς ο Θεός ήθελε να "κλέψει" από τον Αδάμ και την Εύα αυτή την πίστη στον εαυτό τους».

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, εκδ. Ροές.

Η Άλις Μίλερ (1923-2010) σπούδασε στη Βασιλεία (Ελβετία) φιλοσοφία, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Μετά τη διδακτορική διατριβή της, εκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη ως ψυχαναλύτρια και, για 20 χρόνια, άσκησε αυτό το επάγγελμα ενώ παράλληλα δίδασκε. Το 1980 αποφάσισε να σταματήσει την ψυχαναλυτική και διδακτική πρακτική και να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων. Δημοσίευσε συνολικά 13 βιβλία (μεταφρασμένα μέχρι σήμερα σε 30 γλώσσες), με τα οποία γνωστοποίησε στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ερευνών της όσον αφορά τις αιτίες και τις συνέπειες των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας. Όπως έχει πει η ίδια, «Το κύριο θέμα όλων των βιβλίων μου είναι η άρνηση των δεινών που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία. Καθένα από τα βιβλία πραγματεύεται κάποια πτυχή αυτού του φαινομένου και επικεντρώνεται σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα». Η Άλις Μίλερ ασχολήθηκε συστηματικά με τους κρυφούς χειρισμούς των γονέων κατά τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών τους, με τις διάφορες στρατηγικές προφύλαξης ενάντια στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, με τις συνέπειες της απώθησης αυτών των τραυμάτων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και, τέλος, με τις σύγχρονες δυνατότητες ανάλυσης των συνεπειών των παιδικών τραυμάτων. Γι' αυτές τις έρευνές της η συγγραφέας κέρδισε τη διεθνή αναγνώριση.

Πηγή: doctv

Πώς γεννιέται το μίσος; Της Alice Miller

Σε όλα μου τα βιβλία προσπάθησα να δείξω ότι η βία που ασκείται στα παιδιά γίνεται μπούμεργανγκ για την κοινωνία. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα όταν έθεσα το ερώτημα τού από πού προέρχεται το μίσος, πώς γεννιέται. Θέλησα να μάθω γιατί κάποιοι κλίνουν προς την ακραία βία και κάποιοι άλλοι όχι. Μόνον όταν διερεύνησα διεξοδικά τις παιδικές ηλικίες δικτατόρων και κατά συρροήν δολοφόνων, άρχισα να καταλαβαίνω. Γιατί όλοι τους στην παιδική ηλικία εκτέθηκαν σε αδιανόητα φρικτά βιώματα, τα οποία αρνήθηκαν ολωσδιόλου.

Αυτή ακριβώς η άρνηση ήταν, κατά την άποψή μου, που τους οδήγησε σε πράξεις εκδίκησης όταν ήταν ενήλικοι.Ένα παιδί που έχει υποστεί σωματική τιμωρία και ταπείνωση στο όνομα της ανατροφής αφομοιώνει από πολύ μικρό τη γλώσσα της βίας και της υποκρισίας και την κατανοεί ως το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο επικοινωνίας.Όταν προσπάθησα να διασαφηνίσω, με βάση τα παραδείγματα του Χίτλερ και του Στάλιν, πώς μπορεί να επιδράσει η παιδική κακοποίηση στην κοινωνία, πολλοί άνθρωποι μου αντέτειναν ότι και οι ίδιοι είχαν συχνά φάει ξύλο και παρ’ όλα αυτά δεν έγιναν εγκληματίες.

“Ψυχική Αρχιτεκτονική” στη Θεσ/νικη: Πρώτη Παρουσίαση της Μεθόδου

Την Κυριακή 8/3 πραγματοποιήθηκε στο χώρο μας το σεμινάριο«Ψυχική Αρχιτεκτονική». Πρόκειται για μία νέα καινοτόμα μέθοδο που συγκροτήθηκε από την κλινική ψυχολόγο Πάρβη Πάλμου, και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε φίλους και εθελοντές της οργάνωσής μας.

Τί είναι όμως η «Ψυχική Αρχιτεκτονική»?

H Ψυχική Αρχιτεκτονική είναιμια υποκειμενική σχηματική απεικόνιση της φαινομενολογίας του θεραπευόμενου. Επιχειρεί να απεικονίσει τους μηχανισμούς διακοπής της επαφής, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τους φαύλους κύκλους, τα δίπολα της ψυχοσύνθεσης καθώς και τον αυθεντικό εαυτό σε σχέση με την persona.

Είναι μια μέθοδος εμπνευσμένη από την θεραπεία Gestalt και την αντίληψη του Jung για την δομή της ψυχοσύνθεσης και της συνειδητότητας (διαγράμματα της ψυχοσύνθεσης του Jung). Είναι ένα διάγραμμα το οποίο συν-δημιουργείται από το θεραπευτή και το θεραπευόμενο μέσω της διαλεκτικής και της σχεσιακής θεραπείας με σκοπό να κάνει πιο απτή την πολυπλοκότητα των μηχανισμών και των αντιδράσεων με τελικό στόχο την επαφή με τον αυθεντικό εαυτό και την αύξηση της επίγνωσης.

Αποτελεί για το θεραπευόμενο ένα μικρό χάρτη των ιδιαιτεροτήτων της ψυχοσύνθεσης του και του προσφέρει ένα σημείο αναφοράς για την κατανόηση των βιωμάτων του.

Η εμπνευστής της μεθόδου Πάρβη Πάλμου εξηγεί: «Η εμπειρία μου έχει δείξει πως πολύ συχνά όσο και να επισημαίνω στη θεραπεία ένα μηχανισμό διακοπής της επαφής, ή ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συμπεριφοράς, πολύ συχνά ο θεραπευόμενος δυσκολεύεται να το συγκρατήσει στη μνήμη του ώστε την επομένη φορά που αυτό το μοτίβο θα αναδυθεί να έχει την ικανότητα να το φέρει στην επίγνωση του. Για αυτό το λόγο Η Ψυχική Αρχιτεκτονική είναι ένα πολύτιμο εργαλείο που μπορεί να υποστηρίξει το θεραπευόμενο να κατανοήσει τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Είναι ένα σχέδιο που μπορεί να το πάρει μαζί του και ανά πάσα στιγμή να βλέπει σε ποιο σημείο του επαναλαμβανόμενου μοτίβου βρίσκεται. Η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την αύξηση της επίγνωσης στο θεραπευτικό πλαίσιο».

Την εμπειρία της συμμετοχής στο πιλοτικό εργαστήριο αποτύπωσε ως εξής η συμμετέχουσα Άννα Παπαδοπούλου: « Το σεμινάριο ήταν κυρίως αυτογνωσιακό. Πιστεύω πως η αυτογνωσία είναι προσωπική υπόθεση, και παρόλο που υπήρχε καθοδήγηση , η κατευθυνσή της ήταν στο να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι τι μας συμβαίνει και πως μπορούμε να αλλάξουμε κάτι εάν θελήσουμε. Το θεωρητικό κομμάτι ήταν βοηθητικό στη συνειδητοποίηση του πως δημιουργούμε ασυνείδητα ή συνειδητά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα έλξης , και το πρακτικό κομμάτι ήταν μια μέθοδος θεραπείας, η οποία αυξάνει την επίγνωση με αποτέλεσμα να μπορούμε να κάνουμε καλύτερες τις σχέσεις μας με τους άλλους και κυρίως με τους εαυτούς μας.

Θα ήθελα να τονίσω πως η ομαδική συνεργασία μέσω αυτών των σεμιναρίων ήταν πολύ βοηθητική, διότι υπήρξαν παραδείγματα κι οπτικές γωνίες που εμπλούτισαν κι επέκτειναν αυτές τις γνώσεις . Επίσης ταυτίστηκα με κάποιους ανθρώπους, και παρακολουθώντας τη θεραπεία σε πράξη ως τρίτο πρόσωπο την κατανόησα σε μεγαλύτερο βάθος. Προσωπικά οι γνώσεις που εισέπραξα είναι πολύτιμες, η θεραπεία μου φάνηκε πετυχημένη, και η ομαδικότητα ανεκτίμητη!»

Ευχαριστούμε τις εκπαιδεύτριες και τους συμμετέχοντες που έκαναν αυτή την πρώτη παρουσίαση της Ψυχικής Αρχιτεκτονικής μία θετική και χρήσιμη εμπειρία για όλους – και αναμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια:-)

Αναδημοσίευση από: http://mediaterranea.gr 

Ψυχική Αρχιτεκτονική

Τι είναι η Ψυχική Αρχιτεκτονική;: 

H Ψυχική Αρχιτεκτονική είναι μια υποκειμενική σχηματική απεικόνιση της φαινομενολογίας του θεραπευόμενου. Επιχειρεί να απεικονίσει τους μηχανισμούς διακοπής της επαφής, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τους φαύλους κύκλους, τα δίπολα της ψυχοσύνθεσης καθώς και τον αυθεντικό εαυτό σε σχέση με την persona. Είναι μια μέθοδος εμπνευσμένη από την θεραπεία Gestalt και την αντίληψη του Jung για την δομή της ψυχοσύνθεσης και της συνειδητότητας (διαγράμματα της ψυχοσύνθεσης του Jung). Είναι ένα διάγραμμα το οποίο συν-δημιουργείται από το θεραπευτή και το θεραπευόμενο μέσω της διαλεκτικής και της σχεσιακής θεραπείας με σκοπό να κάνει πιο απτή την πολυπλοκότητα των μηχανισμών και των αντιδράσεων με τελικό στόχο την επαφή με τον αυθεντικό εαυτό και την αύξηση της επίγνωσης.

Ομάδα Ψυχοθεραπείας Gestalt