Οι Ψυχιατρικές Διαταραχές Δεν Υπάρχουν

Οι ψυχιατρικές διαταραχές, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ψηφίζονται για να υπάρξουν ! Πολλές από αυτό που αποκαλούν οι ψυχίατροι “ψυχιατρικές διαταραχές” δεν είναι κάτι υπαρκτό, απλά το ψηφίζουν και αποφασίζουν αν θα υπάρξει ή όχι!!! Τα διαγνωστικά κριτήρια της Ψυχιατρικής κυριολεκτικά δημιουργούνται δια ψήφου και εισάγονται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο για Ψυχικές Διαταραχές (DSM) του Αμερικανικού Ψυχιατρικού Συλλόγου. Αυτό που ψηφίζεται είναι ένα σύστημα ταξινόμησης των συμπτωμάτων που είναι τελείως διαφορετικό και ξένο προς οτιδήποτε στην ιατρική. Καμία από τις διαγνώσεις δεν υποστηρίζονται από αντικειμενικά αποδεικτικά στοιχεία σωματικής νόσου ή ασθένειας ή αποδεικτικά στοιχεία της ιατρικής επιστήμης.

«Δεν υπάρχουν αντικειμενικά τεστ στην ψυχιατρική, με ακτίνες Χ, εργαστηρίου, ή κατόπιν εξετάσεων, που να λένε οριστικά ότι κάποιος έχει ή δεν έχει κάποια ψυχική διαταραχή».

—Άλεν Φράνσις, Πρώην Πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας για το DSM-IV

«Το DSM-IV είναι το κατασκεύασμα βάσει του οποίου επιδιώκει η ψυχιατρική την αποδοχή από την ιατρική γενικά. Οι μυημένοι ξέρουν ότι είναι περισσότερο ένα πολιτικό παρά ένα επιστημονικό έγγραφο… Το DSM-IV, έχει γίνει μια βίβλος και ένα μπεστ σέλερ παραγωγής χρήματος παρά τις μεγάλες του αποτυχίες».

—Λόρεν Μόσερ, MD, Κλινικός Καθηγητής Ψυχιατρικής

«Ο τρόπος που οι παθήσεις εισάγονται στο DSM δεν βασίζεται σε εξετάσεις αίµατος ή τοµογραφίες εγκεφάλου ή σε σωµατικά ευρήµατα. Βασίζεται σε περιγραφές της συµπεριφοράς. Αλλά αυτό είναι το σύστηµα της ψυχιατρικής».

—Δρ. Κόλιν Ρος, ψυχίατρος

«Μπορούμε να κατασκευάσουμε τόσες διαγνωστικές ταμπέλες της φυσιολογικής μεταβλητότητας της διάθεσης και της σκέψης που θα μπορούσαμε να παρέχουμε συνεχώς φάρμακα για σας… Αλλά όταν πρόκειται για κατασκευασμένες ασθένειες, κανείς δεν το κάνει, όπως η ψυχιατρική».

—Δρ. Στεφάν Κρουζέφσκι, ψυχίατρος της Πενσυλβάνιας εκπαιδευμένος στο Χάρβαρντ, 2004

«Με λίγα λόγια, η όλη επιχείρηση της δηµιουργίας ψυχιατρικών κατηγοριών “ασθενειών” –που επισημοποιούνται με τη συναίνεση– και στη συνέχεια η απόδοση διαγνωστικών κωδικών σε αυτές, που µε τη σειρά τους οδηγούν στη χρήση τους για την τιμολόγηση των ασφαλίσεων, δεν είναι παρά µια εκτεταμένη κομπίνα που προσφέρει στην ψυχιατρική μια ψευδο-επιστημονική αύρα. Οι δράστες, βέβαια, τρέφονται από το δηµόσιο ταμείο».

—Δρ. Τόμας Ντόρμαν, παθολόγος και μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Ιατρών του Ηνωμένου Βασιλείου και του Καναδά.

«Κανένας ισχυρισμός για την ύπαρξη γονιδίου για μια ψυχιατρική κατάσταση δεν έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, παρά τη λαϊκή παραπληροφόρηση».

—Δρ. Τζόζεφ Γκλενμούλεν, ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ

« …Η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει ακόμη αποδείξει πειστικά ότι υπάρχει γενετική ή βιολογική αιτία για οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια».

—Ντέιβιντ Κάιζερ, ψυχίατρος

«Εδώ και σαράντα χρόνια, η «βιολογική» ψυχιατρική δεν έχει ακόμη επικυρώσει ούτε μία ψυχική κατάσταση/διάγνωση σαν μία ανωμαλία/ασθένεια, ή οτιδήποτε «νευρολογικό», «βιολογικό», «χημικά ανισόρροπο» ή «γενετικό»».

—Δρ. Φρεντ Μπάουχμαν Τρ., παιδικός νευρολόγος, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας

«Δεν γνωρίζουμε τις αιτίες [οποιασδήποτε ψυχικής ασθένειας]. Δεν έχουμε ακόμη τις μεθόδους για να “γιατρέψουμε” αυτές τις παθήσεις».

—Δρ. Ρεξ Κόντρι, ψυχίατρος και διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ψυχικής Υγείας (NIMH), 1995

«Ο καιρός που οι ψυχίατροι θεωρούσαν πως μπορούν να θεραπεύσουν τους ψυχικά αρρώστους έχει περάσει. Στο μέλλον οι ψυχικά άρρωστοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με την ασθένειά τους».

—Νόρμαν Σατόριους, πρόεδρος του Παγκόσμιου Ψυχιατρικού Συλλόγου το 1994

«Τι είναι θεραπεία; …είναι απλά ένας όρος που δεν χρησιμοποιούμε στο ιατρικό [ψυχιατρικό] επάγγελμα».

—Δρ. Τζόζεφ Τζόνσον, ψυχίατρος της Καλιφόρνιας κατά τη διάρκεια κατάθεσης στο δικαστήριο, 2003

Ψυχίατροι ρωτήθηκαν για τις «φαντασιώσεις» τους σχετικά με το επάγγελμά τους. Η αριθμός 1 φαντασίωσης τους ήταν: 1: «…θα είμαι σε θέση να «θεραπεύσω» τον ασθενή». Η αριθμός 2 φαντασίωσης ήταν: «Ο ασθενής θέλει να ξέρει ποιο είναι το πρόβλημά του».

—Δρ. Σάντερ Μπέργκερ, αναπληρωτής κλινικός καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πολιτείας του Μίσιγκαν, Psychiatric Times, 1998

Οι ψυχίατροι δεν μπορούν να προβλέψουν τι επιζήμιες παρενέργειες θα μπορούσες να έχεις παίρνοντας τα ψυχοφάρμακα που με αφθονία σου δίνουν, γιατί κανείς τους δεν ξέρει πώς λειτουργούν αυτά τα φάρμακά. Τα ψυχοτρόπα φάρμακα γίνονται γνωστά όλο και περισσότερο ως χημικές τοξίνες που έχουν τη δύναμη να σκοτώνουν. Οι ψυχίατροι ισχυρίζονται ψευδέστατα ότι τα φάρμακα που χορηγούν σώζουν ζωές, αλλά σύμφωνα με τις ίδιες τους τις μελέτες, τα ψυχοτρόπα φάρμακα μπορούν να διπλασιάσουν τις πιθανότητες αυτοκτονίας. Επίσης έχει αποδειχτεί ότι η μακροχρόνια χρήση τους, επιφέρει ανεπανόρθωτη σωματική και διανοητική βλάβη, γεγονός που οι ψυχίατροι παραβλέπουν σκόπιμα, όπως και οι φαρμακοβιομηχανίες.

Συνηθισμένες και καλά τεκμηριωμένες παρενέργειες των ψυχιατρικών φαρμάκων περιλαμβάνουν τη μανία, την ψύχωση, τις παραισθήσεις, την αποπροσωποποίηση, τον αυτοκτονικό ιδεασμό, την καρδιακή προσβολή, το εγκεφαλικό επεισόδιο και τον αιφνίδιο θάνατο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο αμαρτωλός Οργανισµός Τροφίµων και Φαρµάκων των ΗΠΑ (FDA) παραδέχεται ότι πιθανά µόνο το ένα με δέκα τοις εκατό όλων των αρνητικών συνεπειών των φαρµάκων καταγγέλλονται στη πράξη από τους ασθενείς ή τους γιατρούς.

Εύκολο Χρήμα Πατώντας επί Πτωμάτων Ψυχοτρόπα φάρμακα: Είναι η ιστορία των μεγάλων κερδών – φάρμακα που τροφοδοτούν μια ψυχιατρική βιομηχανία 330 δις δολαρίων, χωρίς να έχουν να επιδείξουν ούτε μια θεραπεία. Το κόστος σε ανθρώπινους όρους είναι ακόμα μεγαλύτερο – αυτά τα φάρμακα σκοτώνουν τώρα περίπου 42.000 ανθρώπους το χρόνο. Και ο αριθμός των θανάτων διαρκώς αυξάνεται.

Απόσπασμα (σελ. 53) από το Medication Madness – The Role of Psychiatric Drugs in Cases of Violence, Suicide, and Crime, Peter Breggin M.D., 2008, St. Martin’s Press.

«Αποτελεί μια θλιβερή, ειρωνική και συνάμα τραγική περίπτωση: Έχει καταστεί αδύνατο να αποδειχθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά, δήθεν, ανακουφίζουν την κατάθλιψη ενώ είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί ότι αυτά μπορεί να επιδεινώσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να προκαλέσουν μανία, φόνο και αυτοκτονία. Αν οι συνάδελφοί μου (οι ψυχίατροι) ήθελαν να είναι επιστημονικά ακριβείς, τότε θα ονόμαζαν τα ψυχοφάρμακα αυτά ως «καταθλιπτικά» αντί να τα ονομάζουν ως δήθεν «αντικαταθλιπτικά» και στη συνέχεια θα τα απέσυραν, αμέσως, από την αγορά φαρμάκου.»

Για την πληρότητα της συζήτησης θα προσθέσω ότι τα ψυχοφάρμακα αυτά μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές στερητικές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται μια ποικιλία νευρολογικών συμπτωμάτων όπως, η ευερεθιστότητα και η επιδείνωση της κατάθλιψης. Ένα σημαντικό τμήμα της ψυχιατρικής εργασίας μου αφορά την ανακούφιση ασθενών οι οποίοι υπέφεραν από τρομακτικά και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αγωνιώδη στερητικά συμπτώματα. Σε πολλές περιπτώσεις τα στερητικά αυτά συμπτώματα υφίστανται για περιόδους μηνών είτε και χρόνων μετά τη διακοπή των αντικαταθλιπτικών ψυχοφαρμάκων.

Αξίζει να επαναλάβουμε, εδώ, ότι είναι πολύ επικίνδυνη, τόσο η χρήση των αντικαταθλιπτικών όσο και η διακοπή της χρήσης τους, ενώ η χρήση τους είναι και αναποτελεσματική. Η καλύτερη συμβουλή είναι: μείνετε μακριά από τα αντικαταθλιπτικά! Κατά τη διάρκεια των σαράντα χρόνων της ιατρικής μου σταδιοδρομίας ουδέποτε συνταγογράφησα αντικαταθλιπτικά σε ασθενή μου παρά μόνο στην περίπτωση απόλυτης αδυναμίας του να υποφέρει τα στερητικά συμπτώματα από χρήση ψυχοφαρμάκων που αυτός ελάμβανε προτού έρθει σε μένα για απεξάρτηση. Παρά τον προφανή ρόλο τον οποίο παίζει η καλή τύχη σε αυτές τις περιπτώσεις, πιστεύω ότι η άρνησή μου να ξεκινήσω τη χορήγηση αυτών των ψυχοφαρμάκων σε ασθενείς μου, συνέβαλε στην επιτυχία μου να μην συμβεί ούτε μία αυτοκτονία κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου.»

Peter R. Breggin, MD, είναι ένας ψυχίατρος και εμπειρογνώμων στην κλινική ψυχοφαρμακολογία. Έχει διδάξει στο Harvard Medical School ως επισκέπτης καθηγητής, έχει εργαστεί ως σύμβουλος πλήρους απασχόλησης στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας και έχει γράψει δεκάδες επιστημονικά άρθρα και πάνω από είκοσι βιβλία.