Persona ParadoXia.blog : Ημέρα Μνήμης Διεμφυλικών-Ομιλία

Θα είμαι σύντομη διότι έχουμε πολλούς και σημαντικούς ομιλητές σήμερα.

Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ είναι η εμπιστοσύνη που μου έχει δείξει το Σ.Υ.Δ., η πρόεδρος και τα μελή της οι οποίοι με τίμησαν με το να με επιλέξουν για να προσφέρω ψυχολογική υποστήριξη σε αυτή την ιδιαίτερη ομάδα ανθρώπων η οποία αντιμετωπίζει καθημερινά πολλές και δύσκολες προκλήσεις. Όταν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το σωματείο είχα την πεποίθηση ότι τα βασικά θέματα που απασχολούν τα Διεμφυλικά άτομα συσχετίζονται κατά κύριο λόγο με την ταυτότητα φύλου και την ασυμφωνία του κοινωνικού με το βιολογικό φύλο.

Πίστευα ότι οι συζητήσεις μας θα εστίαζαν κυρίως σε θέματα ορμονοθεραπείας και επαναπροσδιορισμού του φύλου ή ίσως να περιστρέφονταν γύρω από το θέμα της πορνείας που απασχολεί ιδιαίτερα την Τρανς κοινότητα. Αλλά η θεωρητική εικόνα που αποκτά κάποιος διαβάζοντας βιβλία, έρευνες και εργασίες απέχει αρκετά από την πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι τα θέματα τα οποία κατά κύριο λόγο απασχολούν την Τρανς κοινότητα αυτή την δύσκολη εποχή της κρίσης που διανύουμε είναι καίρια θέματα καθημερινής επιβίωσης.

Θα εστιάσω περισσότερο στα φυλομεταβατικά άτομα από άνδρες σε γυναίκες διότι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Σ.Υ.Δ., με αποτέλεσμα να έχω περισσότερη επαφή και προσωπικές μαρτυρίες.

Υπάρχουν Διεμφυλικά άτομα τα οποία δεν έχουν την πολυτέλεια να προσφέρουν στον εαυτό τους ένα πιάτο φαγητό για να μπορέσουν να επιβιώσουν κι όταν βρίσκουν την τόλμη, παραμερίζοντας την υπερηφάνεια και τον εγωισμό τους, να βγουν να το αναζητήσουν σε κάποιο συσσίτιο αντιμετωπίζουν το χλευασμό, την κοροϊδία και τον εξευτελισμό. Ακόμα και να τους προσφέρει κάποιος τα υλικά για να μπορέσουν να μαγειρέψουν, κάποιες δεν διαθέτουν καν κουζίνα κι όσες διαθέτουν, πολλές φόρες δεν έχουν τα χρήματα ώστε να πληρώσουν το ρεύμα για να την χρησιμοποιήσουν.

Τα υπαρξιακά θέματα που προβληματίζουν τον κάθε άνθρωπο για μια Τρανς αποτελούν μια καθημερινή πραγματικότητα. Απομόνωση, φόβος, ανασφάλεια, αποκλεισμός, εξευτελισμός και απαξίωση.

Κάποιες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σπίτι, διότι αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο και καταφεύγουν στην πορνεία, χωρίς να το επιλέξουν, για να επιβιώσουν. Άλλες έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας και αδυνατούν να πληρώσουν τα έξοδα του νοσοκομείου. Συνάντησα κάποιες κοπέλες στις όποιες τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι εμφανή, σε σημείο να προτιμούν να περιορίζονται στην ασφάλεια που τους προσφέρει το σπίτι τους και να αποφεύγουν τις κοινωνικές επαφές.

Ο Gandhi κάποτε είχε πει πως “Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια”, τα Διεμφυλικά άτομα δέχονται καθημερινά όλες τις μορφές της βίας και απελπίζονται από τη φτώχεια και την ανέχεια.

Κάποιος πρόσφατα μου είπε “όλοι στην ιδία κατάσταση βρισκόμαστε, δεν επηρέασε μόνο τις Τρανς η κρίση”. Υπάρχει όμως μια ιδιάζουσα διαφορά, ένας μέσος άνθρωπος έχει συνήθως κάποιον να στραφεί, την οικογένεια, ένα φίλο, ένα σύντροφο. Τα Διεμφυλικά άτομα όμως είναι κοινωνικά αποκλεισμένα κι όταν δεν έχουν που να στραφούν, θα στραφούν στο δρόμο που τις αγκαλιάζει με βία. Μια άλλη μορφή βίας είναι ο βιασμός που, αν δεν είναι επαναλαμβανόμενος, έχει συμβεί συνήθως τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μιας Τρανς που επέλεξε το επάγγελμα του “δρόμου” για να μπορέσει να ζήσει.

Με έχει αγγίξει ιδιαίτερα το ποσοστό της βίας που έχουν δεχτεί αυτοί οι άνθρωποι, που για κάποιους όπως αποδείχτηκε δεν θεωρούνται καν άνθρωποι αλλά κάτι διαφορετικό που δεν αξίζει συμπόνια και αλληλεγγύη.

Η εποχή της βίας ξεκινά για τα Διεμφυλικά άτομα από τα παιδικά χρόνια από τους ιδίους τους γονείς, οι οποίοι προσπαθούν να τους επιβάλλουν να ταυτιστούν με ένα ρόλο που δεν τους ανήκει και να γίνουν κάτι που δεν είναι. Το κύριο πρόβλημα των ατόμων που μεγαλώνουν με ασυμφωνία φύλου, εκτός από τα θέματα που αναδύονται από την ανατομία του σώματος, είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Το περιβάλλον, το οποίο ξεκίνα από την οικογένεια, έχει απαίτηση από το άτομο να φέρεται ανάλογα με χαρακτηριστικά που έχουν κοινωνικά αποδοθεί (και θεωρούνται αποδεκτά) για το κάθε βιολογικό φύλο και η έκφραση του κοινωνικού φύλου να είναι ταυτόσημη.

Όταν αυτή η προσπάθεια τον γονέων αποτυγχάνει τότε έρχεται η απόρριψη και η απομόνωση ή πολλές φορές η σωματική και η λεκτική βια. Οι γονείς απομακρύνουν το άτομο αυτό που δεν καταλαβαίνουν για να μην νιώθουν ντροπή. Μετά πολύ συχνά το παραμύθι του πρίγκιπα που έγινε πριγκίπισσα συνεχίζει σε αναμορφωτήρια, φυλακές και πεζοδρόμιο καθιστώντας το άτομο στόχο της βίας των αστυνομικών, που διασκεδάζουν με το να κακοποιούν και να ζητούν σεξουαλικές χάρες. Πολλές φορές τα Διεμφυλικά άτομα πέφτουν και θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης από υποτιθέμενους συντρόφους αλλά ακόμα και από μελή της ίδιας τους της οικογένειας, που βέβαια δεν εγκρίνουν το επάγγελμα τους.

Κάποιες οι οποίες προσπάθησαν να βρουν μια δουλειά έστω καθαρίστριας βρήκαν μόνο υποσχέσεις και πόρτες κλειστές διακοσμημένες με πυξίδες που δείχνουν προς τη γνωστή λεωφόρο. Κάποια που ζήτησε να συνεχίσει το σχολειό, το νυχτερινό λύκειο, δεν την δέχτηκαν, θα αναρωτηθείτε με ποια δικαιολογία;...και εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι.

Θα θελα να εστιάσω στο γεγονός ότι η επονομαζόμενη Διαταραχή Ταυτότητας Φύλου δεν αποτελεί διαταραχή χωρίς να συντρέχουν άλλοι παράγοντες οι οποίοι έχουν την βάση τους στον κοινωνικό αποκλεισμό και την προκατάληψη. Εάν είχαμε μια σχέση αιτίας-αποτελέσματος μεταξύ της ασυμφωνίας φύλου και της ικανότητας του ατόμου να αποκτήσει μια φυσιολογική ζωή και μια φυσιολογική δουλειά, τότε κατά την γνώμη μου δεν θα υπήρχε το φαινόμενο των Τρανς επιστημόνων, γιατρών και δημοσίων υπαλλήλων. Η Διαταραχή Ταυτότητας Φύλου ενισχύει το στίγμα και την παθολογικοποίηση μιας κατάστασης η οποία θα μπορούσε να προσεγγιστεί διαφορετικά και με περισσότερο σεβασμό στην διαφορετικότητα ώστε να μπορούν να παρέχονται στα Τρανς άτομα οι κατάλληλες υπηρεσίες χωρίς όμως να χαρακτηρίζονται ως ψυχικά ασθενή.

Τι διαφοροποιεί μια Τρανς επιστήμονα από μια Τρανς που επιβιώνει στο πεζοδρόμιο, σίγουρα η κάθε ιστορία είναι μοναδική αλλά καταλυτικό ρόλο παίζει η αποδοχή της οικογένειας που αγκαλιάζει, θωρακίζει και προστατεύει το άτομο από τις κοινωνικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον.

Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η λεγόμενη Ψυχο-Εκπαίδευση, θα πρέπει οι γονείς να είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα θέματα της ταυτότητας φύλου ώστε να είναι κατάλληλα καταρτισμένοι για να υποστηρίξουν το κάθε παιδί που μπορεί να αντιμετωπίζει παρόμοια θέματα.

Θέλω να κλείσω με κάποιες πρόσφατες στατιστικές που παρουσιάζουν τα θέματα των Διεμφυλικών ατόμων:

Το Διεθνές κέντρο για την Ισότητα των Διεμφυλικων εκτιμά ότι το 42% έχει αναγκαστεί κάποια στιγμή να ζήσει σε κέντρο φιλοξενίας, διότι αντιμετώπισε προβλήματα στέγασης.

Το 45% των Διεμφυλικών ατόμων έχει σκεφτεί σοβαρά την αυτοκτονία.

Το 70% έχει δεχτεί κάποια μορφή βίας.

Πιστεύω ότι είναι στο χέρι όλων μας να βοηθήσουμε ώστε να αλλάξουν αυτοί οι αριθμοί.

Ευχαριστώ,

Πάρβη Πάλμου

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ 2012