26 Οκτώβριου Παγκόσμια Hμέρα Ευαισθητοποίησης για τα Intersex Άτομα.

Δυστυχώς είναι αδύνατο να γνωρίζουμε επακριβώς τον αριθμό των intersex ατόμων διότι τα στοιχεία που έχουμε είναι ελλιπή και τα intersex άτομα βρίσκονται στην αφάνεια. Υπολογίζεται ότι 1 παιδί περίπου στα 1500-2000 άτομα γεννιέται με γεννητικά όργανα που δεν μπορούν να καταταγούν στο δίπολο του φύλου και από αυτά το 0.1-0.2 % υποβάλλεται σε επανορθωτική επέμβαση γεννητικών οργάνων (Blackless et al., 2000). Τα άτομα που γεννιούνται με ασαφή γεννητικά όργανα απ’ ευθείας παθολογικοποιούνται διότι δυστυχώς “το σύστημα υγείας θεωρεί ακόμα παθολογικό οτιδήποτε ξεφεύγει από το δίπολο του φύλου” Woweries (2012: 71). Οπότε σε αυτό το σημείο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα intersex άτομα πλησιάζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Τρανς άτομα διότι σε πολλά σημεία αυτές οι προκλήσεις  συγκλίνουν.

Τα intersex άτομα υποβάλλονται σε μικρή ηλικία σε επανορθωτικές επεμβάσεις χωρίς τη θέληση τους με την απόφαση των γιατρών η του κηδεμόνα. Οι επεμβάσεις αυτές πρακτικά δεν έχουν καμία θεραπευτική εφαρμογή, είναι επεμβάσεις που αποσκοπούν στην καταναγκαστική ένταξη των intersex ατόμων στα δυο φύλα (Lembke 2011, Moron-Puech 2011). Τέτοιου είδους επεμβάσεις δημιουργούν αλλεπάλληλα τραύματα στον ψυχισμό των ανθρώπων αυτών. 

Παραθέτω μια συμβουλή από γιατρό σε γονείς intersex παιδιού “ να γνωρίζεται ότι το παιδί σας θα καταστραφεί κοινωνικά εάν κάποιος μάθει για αυτό, σκεφτείτε το σχολείο η τα μαθήματα κολύμβησης”(Plattner, 2008). Οι επεμβάσεις αυτές έχουν καταδικαστεί από την Intersex κοινότητα που υποστηρίζει ότι είχαν καταστροφικά αποτελέσματα όπως, ψυχολογικές διαταραχές, κατάθλιψη, διαταραχές ύπνου, πρώιμη οστεοπόρωση, χαμηλή libido, προβλήματα στο θυρεοειδή, αφαίρεση της ικανότητας αναπαραγωγής και πολλά άλλα.  Αυτές οι διαδικασίες που πολύ συχνά εμπεριέχουν ακρωτηριασμούς μελών του σώματος, στείρωση , ευνουχισμό και κλειτοριδεκτομή και παραβιάζουν την σωματική ακεραιότητα των παιδιών αυτών και το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά γίνονται χωρίς ενημερωμένη συγκατάθεση του ιδίου του ατόμου που συνήθως είναι πολύ μικρό σε ηλικία για να υποστηρίξει δικαιώματα του.

Η λανθασμένη ανάθεση φύλου στα παιδιά απειλεί και την ψυχική τους ακεραιότητα, οι στατιστικές δείχνουν ότι πολύ συχνά η λανθασμένη ανάθεση αγγίζει το 40%  των περιπτώσεων. Η κατάληξη είναι ότι τα άτομα αυτά απορρίπτουν το φύλο που τους αποδόθηκε ”(Tammar-Mattis, 2012).

Παραθέτω παρακάτω μέρος μιας μαρτυρίας intersex ατόμου “μου αποδόθηκε το θηλυκό φύλο άλλα πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά μου είναι αρρενωπή. Μετά την επέμβαση οι γονείς μου έλαβαν τις οδηγίες να με μεγαλώσουν ως κορίτσι με έναν τρόπο που να υποστηρίζει τη θηλυκότητα μου. Ξεκίνησαν με τα παιχνίδια και τα ρούχα που επέλεγαν για εμένα και στην συνέχεια με μετέφεραν σε σχολείο θηλέων και δεν μου επέτρεπαν να έχω δραστηριότητες οι οποίες συσχετίζονται με άλλα αγόρια όπως ποδόσφαιρο, ξεκίνησα μαθήματα ραπτικής. Παρόλα αυτά η αρσενική ταυτότητα παρέμενε. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου η μητέρα μου κατηγορήθηκε από τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας ότι δεν ήταν αρκετά αυστηρή μαζί μου. Σε αυτή την ηλικία η μητέρα μου άρχισε να καταλαβαίνει πόσο μόνος και δυστυχισμένος ήμουν και σιγά–σιγά άρχισε να με αποδέχεται και εγώ προσπάθησα να την συγχωρήσω διότι κατάλαβα ότι δεν είχε την ενημέρωση να πράξει διαφορετικά”. 

“Το γεγονός ότι είμαι Intersex δεν με σόκαρε τόσο όσο το γεγονός ότι οι δικοί μου άνθρωποι μου έλεγαν ψέματα όλη μου τη ζωή”(Tammar-Mattis, 2012).

Αυτές η πρακτικές καταλήγουν σε βαθύτατο τραύμα και κακοποίηση. Το γεγονός ότι υποβάλλονται σε εξευτελιστικές εξετάσεις σε όλο το σώμα και τα γεννητικά όργανα, φωτογραφίσεις και εξευτελισμό παρουσία  ειδικευόμενων , καταλήγουν να έχουν παρόμοιο συμπτώματα με τα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης. Αυτά τα συμπτώματα συνεχίζουν για όλη τους τη ζωή που βιώνουν συνεχόμενο μετατραυματικό στρες που καταλήγει σε αυτοκτονικές τάσεις, χρήση ουσιών και διατροφικές διαταραχές. Τα παιδιά αυτά είναι λοιπόν θύματα της ιατρικής βίας όπως και τα Τρανς άτομα. Οι νόρμες του φύλου έχουν μεγάλη επιρροή στη ζωή των Intersex παιδιών, κοινωνικά άλλα και νομικά και υποστηρίζουν την παραβίαση των δικαιωμάτων των ανθρώπων αυτών σε πολλά επίπεδα.

Πάρβη Πάλμου

References:

• Blackless, M.e.a (2000): How Sexually Dimorphic we Are? Review and Synthesis. In: American Journal of Human Biology 12:151-166.
• Lambke, U. (2011): Zur Situation Von Menschen mit Intersexualitat in Deutschland. Stellunghame. Deutscher Ethikrat.
• Platner, K (2008): Erfahrunggesbericht einer Mutter.In Inersex Geschlenchtsanpassug zum Wojl des Kindes? Erfahrungenund Analysen, Groneberg, M. et Zehnder, K. (dir) Academic Press Fribourg, 13-17.
• Schneider, Erik (2014): An Insight into the Rights of Trans and Intersex People in Europe.
• Tamar-Matis, A. (2012): Report to the UN Special Rapporteur on Torture: Medical treatment of People with Intersex Conditions as Torture and Cruel, Inhuman, or Degrading Treatment or Punishment.