Η Φροντίδα Επιβεβαίωσης Φύλου για Τρανς Νεαρά 'Ατομα Δεν Είναι Νέα Ούτε Πειραματική: Ένα Χρονοδιάγραμμα και Συλλογή Μελετών

Της JULIA SERANO

©All rights reserved to original author

Μετάφραση/Επιμέλεια Πάρβη Πάλμου Ph.D, 

ΟμαδάΨυχικής Υγείας και Επιβεβαιωτικής Φροντίδας Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ)

Για την Συγγραφέα: Είμαι τρανς συγγραφέας και βιολόγος που ερευνώ και γράφω για την επιστήμη και την υγειονομική περίθαλψη που σχετίζονται με τα τρανς ζητήματα από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 — δείτε το Κεφάλαιο 7 του βιβλίου μου Whipping Girl (2007) και τα πολλά επόμενα δοκίμια και άρθρα μου σε επιστημονικά περιοδικά, τα οποία είναι συγκεντρωμένα στη σελίδα μου Trans Psychology.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτό το δοκίμιο διαβάζεται σε 15 λεπτά. Αναφέρομαι σε πιο πρόσφατες εξελίξεις στην Έκθεση Cass, στα Αρχεία WPATH και στη διαρκή διαμάχη για τη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου.

Οι τρανς και φυλοδιαφορετικοί άνθρωποι αποτελούν ένα διαπολιτισμικό και διαχρονικό φαινόμενο. Είναι ευρέως κατανοητό ότι, όπως και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα γενικότερα, υπάρχουμε λόγω φυσικής ποικιλομορφίας και όχι ως αποτέλεσμα παθολογίας, μοντερνισμού ή κάποιας νέας θεωρίας συνωμοσίας.
Η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου έχει μακρά ιστορία

Οι πρώτες επεμβάσεις σχετικές με την ταυτότητα φύλου πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1910-1930 (Meyerowitz, 2002, σσ. 16-21). Ενώ κάποιοι γιατροί ήταν υποστηρικτικοί από την αρχή, οι περισσότεροι ήταν επιφυλακτικοί. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, οι σκεπτικιστές γιατροί υπέβαλαν τα τρανς άτομα σε διάφορες εναλλακτικές "θεραπείες" – από διαρκή ψυχανάλυση έως θεραπείες αποστροφής και ηλεκτροσόκ, ακόμη και χορήγηση ορμονών σύμφωνα με το φύλο που τους είχε αποδοθεί κατά τη γέννηση (π.χ. τεστοστερόνη σε τρανς γυναίκες/θηλυκότητες).

Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν απέδωσε. Η μόνη θεραπεία που επέτρεπε στα τρανς άτομα να ζήσουν ευτυχισμένα και υγιή ήταν η μετάβαση. Αρχικά, οι γιατροί ανησυχούσαν ότι πολλοί άνθρωποι θα μετάνιωναν αυτήν την απόφαση, αλλά έρευνες έδειξαν ότι η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου έχει ποσοστό μεταμέλειας μόλις 1-2%, πολύ χαμηλότερο από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη ιατρική διαδικασία.

Εφόσον δεν υπάρχει ιατρικό, ψυχολογικό ή άλλο τεστ που να "αποδεικνύει" ότι κάποιος είναι τρανς, στα τέλη του 20ού αιώνα οι γιατροί άρχισαν να εγκαταλείπουν τα αυστηρά κριτήρια επιλογής (gatekeeping) και να υιοθετούν το μοντέλο της ενήμερης συναίνεσης (informed consent) για τους ενήλικες τρανς που επιθυμούν φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου.
Τα τρανς παιδιά υπήρχαν πάντα

Οι περισσότεροι τρανς ενήλικες μπορούν να μιλήσουν για τα παιδικά τους βιώματα. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, κάποια τρανς παιδιά προχωρούσαν σε κοινωνική μετάβαση (Gill-Peterson, 2018), όμως τα περισσότερα δέχονταν την απόρριψη των γονιών τους ή των γιατρών, οι οποίοι τα υπέβαλαν σε "διορθωτικές" ή "μετατρεπτικές" θεραπείες.

Η λογική πίσω από αυτές τις προσεγγίσεις ήταν η τότε διαδεδομένη πεποίθηση ότι η ταυτότητα φύλου ήταν εύπλαστη και μπορούσε να αλλάξει κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει (Diamond & Sigmundson, 1997; Reiner & Gearhart, 2004). Με την πάροδο του χρόνου, έγινε σαφές ότι οι μετατρεπτικές πρακτικές δεν ήταν απλώς αναποτελεσματικές, αλλά και επιβλαβείς – γι’ αυτόν τον λόγο, οι περισσότερες επαγγελματικές οργανώσεις υγείας τις απορρίπτουν σήμερα.

Το μοντέλο επιβεβαίωσης φύλου

Λόγω της βλάβης που προκαλούσαν οι προσεγγίσεις που διέψευδαν την ταυτότητα φύλου των τρανς ατόμων, στα τέλη του 20ού αιώνα, οι γιατροί και οι κλινικές φύλου άρχισαν να υιοθετούν το μοντέλο επιβεβαίωσης φύλου.

Το 2016, στο δοκίμιό μου Detransition, Desistance, and Disinformation: A Guide for Understanding Transgender Children Debates, περιέγραψα συνοπτικά αυτή την προσέγγιση:

Αντί να ντροπιάζονται από τις οικογένειές τους και να εξαναγκάζονται να συμμορφωθούν με τις προσδοκίες για το φύλο τους, τα παιδιά αυτά αποκτούν χώρο να εξερευνήσουν την ταυτότητα φύλου τους.

Αν επιμένουν, είναι σταθερά και συνεπή στην ταυτότητα φύλου τους, τότε η ταυτότητά τους γίνεται σεβαστή και τους δίνεται η δυνατότητα να ζήσουν ως μέλος του φύλου που βιώνουν.

Αν εξακολουθούν να είναι ευτυχισμένα με αυτή την ταυτότητα, τότε μπορεί να λάβουν αναστολείς εφηβείας για να αποτρέψουν ανεπιθύμητες σωματικές αλλαγές έως ότου είναι αρκετά μεγάλα (συνήθως στην ηλικία των 16 ετών) ώστε να πάρουν μια ενημερωμένη απόφαση σχετικά με τη λήψη ορμονών.

Αν αλλάξουν γνώμη, είναι ελεύθερα να αναζητήσουν μια άλλη ταυτότητα.

Όλα αυτά τα στάδια εξελίσσονται σταδιακά και τα παιδιά αξιολογούνται σε κάθε βήμα.Η κοινωνική μετάβαση και η καθυστέρηση της εφηβείας είναι πλήρως αναστρέψιμες.
Η ορμονοθεραπεία είναι μερικώς αναστρέψιμη, ανάλογα με τη διάρκεια της θεραπείας.
Οι χειρουργικές επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου συνήθως πραγματοποιούνται στην ενήλικη ζωή, μετά την ορμονοθεραπεία.

Σήμερα, το 2023, οι τρανς άνθρωποι βρίσκονται στο στόχαστρο μιας μαζικής ηθικής πανικού, που εκδηλώνεται σε πολλαπλά μέτωπα:Αθλητισμός,

Δημόσιες τουαλέτες,
Λογοκρισία βιβλίων,
Δικαιώματα των τρανς μαθητών,
Απαγόρευση drag performances και πολλά άλλα.

Όμως, η μεγαλύτερη επιτυχία των αντι-τρανς ακτιβιστών βρίσκεται στην προσπάθεια απαξίωσης και περιορισμού της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου για τους τρανς νέους.

Η στρατηγική του "Gish Gallop"

Σύμφωνα με τη Wikipedia, το Gish gallop είναι μια στρατηγική κατά την οποία ένας αντιπαρατιθέμενος "βομβαρδίζει" τον αντίπαλό του με πληθώρα ψευδών επιχειρημάτων, μισών αληθειών και διαστρεβλώσεων, καθιστώντας αδύνατο να απαντηθούν όλα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αντι-τρανς ακτιβιστές χρησιμοποιούν αυτή τη στρατηγική όπως οι δημιουργιστές, οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής και οι αντιεμβολιαστές, ώστε να εμφανίσουν ένα επιστημονικό πεδίο ως αμφιλεγόμενο.

Σας καλώ να μην παρασυρθείτε από αυτήν την τακτική και να εστιάσετε στη μεγάλη επιστημονική βάση που αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα και αναγκαιότητα της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου.Οι χειρουργικές επεμβάσεις είναι μη αναστρέψιμες, αλλά γίνονται συνήθως μόνο σε ενήλικες ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, σε μεγαλύτερους εφήβους μετά από εκτεταμένη αξιολόγηση.

Αυτό το μοντέλο βασίζεται σε δεκαετίες ερευνών και κλινικών εμπειριών, δείχνοντας ότι η επιβεβαίωση φύλου βελτιώνει την ψυχική υγεία και οδηγεί σε πολύ καλύτερα αποτελέσματα από τις πρακτικές που επιβάλλουν στα τρανς άτομα να συμμορφωθούν με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση.
Ο ισχυρισμός ότι η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου είναι "νέα" ή "πειραματική" είναι ψευδής

Παρά τα παραπάνω, πρόσφατα βλέπουμε έναν ολοένα αυξανόμενο ηθικό πανικό σχετικά με τη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου για τα τρανς παιδιά και νέους.

Οι αναστολείς εφηβείας χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες

Οι αναστολείς εφηβείας είναι φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιούνται από τη δεκαετία του 1980 για τη θεραπεία της πρόωρης ήβης σε cisgender παιδιά. Είναι πλήρως αναστρέψιμοι και χρησιμοποιούνται για δεκαετίες σε νεαρά τρανς άτομα ώστε να τους δοθεί χρόνος να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα φύλου τους πριν από μη αναστρέψιμες σωματικές αλλαγές.Οι οδηγίες του 1998 της Ολλανδικής Κλινικής του Άμστερνταμ πρότειναν τη χρήση τους σε τρανς εφήβους.
Το 2009, το Endocrine Society δημοσίευσε οδηγίες που υποστηρίζουν αυτή τη χρήση.

Το 2017, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής υποστήριξε αυτή τη μέθοδο.
Οι ορμόνες φύλου δεν είναι νέες ούτε πειραματικές

Η ορμονοθεραπεία (οιστρογόνα ή τεστοστερόνη) έχει χρησιμοποιηθεί σε τρανς άτομα από τη δεκαετία του 1930 και οι επιδράσεις της είναι καλά κατανοητές.Τη δεκαετία του 1990, οι γιατροί άρχισαν να τη συνταγογραφούν σε εφήβους μετά τα 16 έτη.
Σήμερα, η πρακτική αυτή έχει επιβεβαιωθεί από πολλές επαγγελματικές ιατρικές οργανώσεις ως ασφαλής και αποτελεσματική.
Τα τρανς νεαρά άτομα δεν υποβάλλονται σε μαζικές χειρουργικές επεμβάσεις

Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους είναι ότι τα τρανς παιδιά και έφηβοι υποβάλλονται σε χειρουργικές επεμβάσεις σε μαζική κλίμακα. Στην πραγματικότητα:Οι χειρουργικές επεμβάσεις γεννητικών οργάνων δεν γίνονται σε ανηλίκους στις περισσότερες χώρες.
Οι επεμβάσεις μαστεκτομής (top surgery) γίνονται μόνο σε μεγαλύτερους εφήβους μετά από αυστηρή αξιολόγηση.
Το ποσοστό τρανς εφήβων που κάνουν οποιαδήποτε χειρουργική επέμβαση είναι εξαιρετικά χαμηλό.
Η ιδέα της "ταχείας εμφάνισης δυσφορίας φύλου" (ROGD) είναι ψευδοεπιστήμη

Το 2018, μια ομάδα επιστημόνων προώθησε τη θεωρία ότι η "ταχεία εμφάνιση δυσφορίας φύλου" (Rapid-Onset Gender Dysphoria - ROGD) είναι ένα νέο φαινόμενο που προκαλείται από κοινωνικές επιρροές ή ψυχολογικές δυσκολίες. Αυτή η θεωρία:Δεν έχει επιστημονική βάση.
Έχει απορριφθεί από τις περισσότερες επαγγελματικές οργανώσεις.
Χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει περιορισμούς στη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι τρανς άνθρωποι υπήρχαν πάντα – απλώς σήμερα έχουν περισσότερες δυνατότητες να εκφράσουν την ταυτότητά τους και να λάβουν την κατάλληλη φροντίδα.
Μια Σύντομη Χρονολογία του Μοντέλου Επιβεβαίωσης Φύλου για Τρανς Νέαρα Πρόσωπα

Αυτό δεν προορίζεται να είναι μια οριστική ιστορία για το πώς προέκυψε το μοντέλο θετικής επιβεβαίωσης φύλου για τρανς και έμφυλα ποικιλόμορφους νέους. Αντίθετα, είναι μια πρόχειρη προσπάθεια να συνθέσω αυτή την ιστορία από τις ερευνητικές μελέτες και τις ανασκοπήσεις που έχω στη διάθεσή μου.

Ενώ οι θεραπείες επανόρθωσης φύλου/μεταστροφής ήταν μια κυρίαρχη κλινική προσέγγιση για έμφυλα ποικιλόμορφους νέους κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, η ηθική και η αποτελεσματικότητά τους είχαν τεθεί υπό αμφισβήτηση για δεκαετίες στον επιστημονικό χώρο — συζητώ μέρος αυτής της ιστορίας σε αυτό το κείμενο και στις αναφορές που περιέχει.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, γιατροί στην Ολλανδία άρχισαν να χορηγούν σε τρανς εφήβους αναστολείς εφηβείας κατά την έναρξη της εφηβείας, ακολουθούμενους από ορμόνες επιβεβαίωσης φύλου γύρω στην ηλικία των 16 ετών. Αυτή η πρακτική έγινε γνωστή ως το «Ολλανδικό Πρωτόκολλο» ή το «Ολλανδικό Μοντέλο». Αυτή η προσέγγιση αναγνωρίστηκε ως πιθανή επιλογή από την Παγκόσμια Επαγγελματική Ένωση για την Υγεία των Τρανς (WPATH, πρώην HBIGDA) στις Κατευθυντήριες Οδηγίες Φροντίδας, Έκδοση 5 (1998) και Έκδοση 6 (2002).

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, πολλές ομάδες στις ΗΠΑ και αλλού άρχισαν να υιοθετούν το Ολλανδικό Πρωτόκολλο. Τον Μάιο του 2008, το NPR παρουσίασε μια δίωρη σειρά εκπομπών, η οποία ήταν η πρώτη σημαντική κάλυψη από mainstream μέσα ενημέρωσης που θυμάμαι. Το πρώτο επεισόδιο, «Δύο Οικογένειες Αντιμετωπίζουν την Ταυτότητα Φύλου των Γιων τους», συνέκρινε την προσέγγιση επανόρθωσης φύλου με αυτό που σήμερα αποκαλούμε το μοντέλο θετικής επιβεβαίωσης φύλου. Το δεύτερο επεισόδιο, «Γονείς εξετάζουν τη θεραπεία για καθυστέρηση της εφηβείας του γιου τους», συζητούσε το Ολλανδικό μοντέλο.

Το 2009, η Ενδοκρινολογική Εταιρεία δημοσίευσε κατευθυντήριες οδηγίες για την τρανς υγειονομική περίθαλψη, που συνιστούσαν την αναστολή της εφηβείας και ακολούθως ορμόνες επιβεβαίωσης φύλου για τρανς εφήβους. Το 2012, η WPATH στις Κατευθυντήριες Οδηγίες Φροντίδας, Έκδοση 7, διεύρυνε σημαντικά το κεφάλαιο για τρανς παιδιά και εφήβους. Εκτός από τη συνέχιση της επικύρωσης του Ολλανδικού μοντέλου, συμπεριέλαβε μια ενότητα για την «Κοινωνική Μετάβαση στην Πρώιμη Παιδική Ηλικία» και περιέγραψε ρητά τις πρακτικές επανόρθωσης φύλου ως αναποτελεσματικές και ανήθικες.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, καθώς η πρακτική της αναστολής της εφηβείας μετέπειτα ορμονοθεραπείας γινόταν το πρότυπο για πολλές κλινικές φύλου, η συζήτηση μετατοπίστηκε προς τα μικρότερα παιδιά. Ενώ η Ολλανδική ομάδα δεν υποστήριζε καμία παρέμβαση για προεφηβικά παιδιά με δυσφορία φύλου (ονομάζοντάς το «επαγρύπνηση» – de Vries & Cohen-Kettenis, 2012), άλλοι ειδικοί στην τρανς υγεία άρχισαν να προτείνουν την κοινωνική μετάβαση για παιδιά που είναι επίμονα, σταθερά και σαφή στην ταυτότητα φύλου τους. Διάφορες ομάδες άρχισαν να αναφέρονται σε αυτό ως «επιβεβαιωμένο» ή «θετικό» μοντέλο (π.χ., Vanderburgh, 2009; Hill et al., 2010; Malpas, 2011; Menvielle & Hill, 2011; Olson et al., 2011), και ο όρος εδραιώθηκε όταν ερευνητές από τέσσερις κλινικές φύλου συνεργάστηκαν για να δημοσιεύσουν το άρθρο «Το Μοντέλο Θετικής Επιβεβαίωσης Φύλου: Τι Γνωρίζουμε και Τι Στοχεύουμε να Μάθουμε» (Hidalgo et al., 2013), το οποίο εξηγεί τη λογική πίσω από αυτή την προσέγγιση και διαλύει τους μύθους γύρω από αυτήν.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, το μοντέλο θετικής επιβεβαίωσης φύλου έχει γίνει πιο αποδεκτό από την επαγρύπνηση λόγω:Της αυξανόμενης κατανόησης των ψυχολογικών βλαβών που σχετίζονται με την μη επιβεβαίωση της ταυτότητας φύλου των παιδιών.
Της αναγνώρισης ότι ο ισχυρισμός «80% των παιδιών σταματούν να είναι τρανς» ήταν μεθοδολογικά εσφαλμένος (Temple Newhook et al., 2018a & 2018b).
Ερευνών που δείχνουν ότι τα παιδιά που κοινωνικά μεταβαίνουν σε νεαρή ηλικία είναι χαρούμενα, υγιή και σπάνια απομεταβαίνουν (π.χ., Durwood et al., 2017; Gülgöz et al., 2019; Olson et al., 2022).

Όπως ανέφερε η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής σε πολιτική δήλωσή της το 2018:

«Έρευνες επιβεβαιώνουν ότι τα παιδιά που είναι προεφηβικά και δηλώνουν ταυτότητα φύλου TGD [τρανς και έμφυλα ποικιλόμορφα] γνωρίζουν το φύλο τους τόσο ξεκάθαρα και σταθερά όσο οι συνομήλικοί τους που ταυτίζονται ως cisgender και ωφελούνται από το ίδιο επίπεδο κοινωνικής αποδοχής.»
Κατάλογος Θέσεων Υποστήριξης της Θετικής Επιβεβαίωσης Φύλου

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί επαγγελματικοί οργανισμοί υγείας έχουν δημοσιεύσει δηλώσεις υπέρ του μοντέλου επιβεβαίωσης φύλου:\

 

Αμερικανική Ακαδημία Παιδοψυχιατρικής (2019)

Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (2018; επαναβεβαιώθηκε το 2023)
Αμερικανική Ιατρική Ένωση (2022)
Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (2020)
Αμερικανική Ψυχολογική Ένωση (2024)
Ενδοκρινολογική Εταιρεία (2017)
Παιδιατρική Ενδοκρινολογική Εταιρεία (2017)
WPATH Κατευθυντήριες Οδηγίες, Έκδοση 8 (2022)

Αν και οι αντι-τρανς ακτιβιστές ισχυρίζονται ότι αυτοί οι οργανισμοί έχουν «ιδεολογικά αιχμαλωτιστεί», η πραγματικότητα είναι ότι αυτοί οι οργανισμοί, ως συντηρητικοί από τη φύση τους, στηρίζουν πλέον τη θετική επιβεβαίωση φύλου λόγω των συντριπτικών επιστημονικών αποδείξεων των τελευταίων τριών δεκαετιών.
Συμπέρασμα

Η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου για τρανς νέους δεν είναι νέα, ούτε πειραματική. Έχει μια μακρά ιστορία δεκαετιών κλινικής εφαρμογής και έρευνας, που αποδεικνύει ότι είναι ασφαλής και αποτελεσματική.

Αντίθετα, οι προσπάθειες να αποτραπεί η πρόσβαση σε αυτή τη φροντίδα βασίζονται σε παραπληροφόρηση, ψευδοεπιστήμη και ηθικούς πανικούς.

Για να προστατεύσουμε τα τρανς παιδιά και νέους, πρέπει να στηριζόμαστε στα επιστημονικά δεδομένα και στις εμπειρίες των ίδιων των τρανς ατόμων, και όχι σε ανυπόστατες θεωρίες που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των δικαιωμάτων τους.

 

References/Original Text:

Gender-Affirming Care for Trans Youth Is Neither New nor Experimental: A Timeline and Compilation of Studies | by Julia Serano | Medium

Το Τρανς Φεμινιστικό Μανιφέστο

 Της Emi Koyama

Τελευταία Έκδοση: 26 Ιουλίου 2001

Μετάφραση και Επιμέλεια: Πάρβη Πάλμου, PhD, 2012 (το κείμενο εκφράζει τις θέσεις της συγγραφέως).

Εισαγωγή

Το τελευταίο μισό του 20ού αιώνα παρατηρήθηκε μια άνευ προηγουμένου διεύρυνση του αμερικανικού φεμινιστικού κινήματος, ως αποτέλεσμα της συμμετοχής ποικίλων γυναικείων ομάδων. Όταν μια ομάδα γυναικών, που προηγουμένως είχαν περιθωριοποιηθεί από το κύριο ρεύμα του φεμινιστικού κινήματος, έσπασε τη σιωπή της και απαίτησε τη θέση που της αξίζει μέσα στο κίνημα, αρχικά κατηγορήθηκε ότι κατακερμάτιζε τον φεμινισμό με θέματα άνευ σημασίας. Τελικά, το φεμινιστικό κίνημα την αποδέχθηκε και την καλωσόρισε ως ένα κομμάτι της φεμινιστικής σκέψης με μεγάλη αξία.

Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι η πολυποικιλότητα είναι η δύναμη του κινήματος και όχι η αδυναμία του. Καμία προσωρινή πολικότητα ή κατακερματισμός δεν έχει τόση σοβαρότητα ώστε να εκμηδενίσει τις απόλυτες αρετές της πολιτικής χωρίς αποκλεισμούς.

Κάθε φορά που μια ομάδα γυναικών, που προηγουμένως είχε σιωπήσει, αρχίζει να μιλά, άλλες φεμινίστριες προκαλούνται να επανεξετάσουν την ιδέα τους για το τι αντιπροσωπεύουν και ποιους εκπροσωπούν. Αν και αυτή η διεργασία οδηγεί σε επίπονες συνειδητοποιήσεις των δικών μας προκαταλήψεων και της εξωτερικευμένης καταπίεσης, τελικά ωφελεί το κίνημα διευρύνοντας τις προοπτικές μας και το εύρος της δράσης μας. Κατανοώντας τα παραπάνω, δηλώνουμε ότι έχει έρθει ο καιρός για τις τρανς γυναίκες να πάρουν ανοιχτά μέρος στη φεμινιστική επανάσταση, διευρύνοντας περαιτέρω την έκταση του κινήματος.

Ο όρος "τρανς" συχνά χρησιμοποιείται ως ένας όρος-ομπρέλα που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα παραβιάσεων της "νόρμας" των φύλων και περιλαμβάνει την ασυμφωνία μεταξύ του ανατομικού φύλου και της ταυτότητας και έκφρασης φύλου. Για το σκοπό αυτού του μανιφέστου, η φράση "τρανς γυναίκες" χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε άτομα που ταυτίζονται, παρουσιάζονται ή ζουν ως γυναίκες παρά το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση. Ο όρος "τρανς άνδρες" χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτούς που ταυτίζονται, παρουσιάζονται ή ζουν ως άνδρες, αντίθετα με το φύλο που τους αποδόθηκε κατά τη γέννηση. Καθώς αυτοί οι λειτουργικοί ορισμοί αποκλείουν πολλά τρανς άτομα που δεν συμμορφώνονται στη διχοτομία αρσενικού/θηλυκού ή τα διεμφυλικά πρόσωπα με άλλους τρόπους, ευχόμαστε ότι θα αναγνωρίσουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ των θεμάτων που όλοι μας αντιμετωπίζουμε και θα βρουν την ανάλυσή μας κάπως χρήσιμη στη δική τους πάλη.

Ο τρανς φεμινισμός είναι πρωτίστως ένα κίνημα από και για τρανς γυναίκες που βλέπουν την απελευθέρωσή τους να είναι εγγενώς συνδεδεμένη με την απελευθέρωση όλων των γυναικών. Είναι επίσης ανοιχτός σε άλλα queer άτομα, ίντερσεξ άτομα, τρανς άνδρες, μη-τρανς γυναίκες, μη-τρανς άνδρες και άλλους που είναι συμπονετικοί προς τις ανάγκες των τρανς γυναικών και θεωρούν ότι η συμμαχία με τις τρανς γυναίκες είναι ουσιώδης και για τη δική τους απελευθέρωση.

Ιστορικά, οι τρανς άνδρες έχουν κάνει μεγαλύτερη συνεισφορά στον φεμινισμό από τις τρανς γυναίκες. Πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντικό περισσότερες τρανς γυναίκες να ξεκινήσουν να συμμετέχουν στο φεμινιστικό κίνημα μαζί με άλλους για την απελευθέρωσή μας.

Ο τρανς φεμινισμός δεν συσχετίζεται με την υιοθέτηση προϋπαρχόντων φεμινιστικών θεσμών. Αντίθετα, προεκτείνει και προχωρά το φεμινιστικό κίνημα στο σύνολό του μέσω της δικής μας απελευθέρωσης και της συμμαχικής δουλειάς με τους άλλους. Υποστηρίζει εξίσου τις τρανς και μη-τρανς γυναίκες και ζητά από τις μη-τρανς γυναίκες να υποστηρίξουν τις τρανς γυναίκες με τον ίδιο τρόπο. Ο τρανς φεμινισμός ενσωματώνει φεμινιστικές πολιτικές συμμαχίες όπου γυναίκες με διαφορετικό υπόβαθρο υποστηρίζουν η μία την άλλη, διότι αν δεν υποστηρίξουμε η μία την άλλη, κανένας άλλος δεν θα το κάνει.

---

Πρωταρχικές Αρχές

Οι πρωταρχικές αρχές του τρανς φεμινισμού είναι απλές. Αρχικά, έχουμε την πεποίθηση ότι κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να ορίζει την ταυτότητά του και να περιμένει ότι η κοινωνία θα το σεβαστεί. Αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα να εκφράζουμε το φύλο μας χωρίς φόβο διάκρισης ή βίας. Επίσης, υποστηρίζουμε ότι έχουμε το θεμελιώδες δικαίωμα να παίρνουμε αποφάσεις που αφορούν το σώμα μας, χωρίς καμία πολιτική, ιατρική ή θρησκευτική εξουσία να παραβιάζει την ακεραιότητά του ή να εμποδίζει τις αποφάσεις μας.

Παρόλα αυτά, κανένας δεν είναι εντελώς ελεύθερος από τις κοινωνικές και πολιτισμικές δυναμικές του θεσμοθετημένου συστήματος του φύλου. Όταν παίρνουμε αποφάσεις για την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου μας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτό γίνεται μέσα στο πλαίσιο του πατριαρχικού συστήματος και του δίπολου του φύλου. Οι τρανς γυναίκες, συγκεκριμένα, ενθαρρύνονται και συχνά αναγκάζονται να υιοθετήσουν παραδοσιακούς ορισμούς της θηλυκότητας ώστε να νομιμοποιηθούν από την κοινωνία ή την ιατρική κοινότητα. Αυτή η πρακτική είναι καταπιεστική τόσο για τις τρανς όσο και για τις μη-τρανς γυναίκες, καθώς αρνείται το δικαίωμα της μοναδικότητας κάθε γυναίκας.

Ο τρανς φεμινισμός υποστηρίζει ότι κανείς δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να λάβει ή να μην λάβει προσωπικές αποφάσεις σχετικά με την ταυτότητα ή την έκφραση φύλου για να θεωρηθεί "πραγματική γυναίκα" ή "πραγματικός άνδρας". Επιπλέον, καμία γυναίκα δεν θα πρέπει να εξαναγκάζεται να αποδείξει την αυθεντικότητά της για να θεωρηθεί "γνήσια" φεμινίστρια.

Ως τρανς γυναίκες, έχουμε μάθει ότι η ασφάλειά μας εξαρτάται συχνά από το πόσο καλά μπορούμε να “περάσουμε” ως “φυσιολογικές” γυναίκες. Ως τρανς φεμινίστριες, βρισκόμαστε συνεχώς στη θέση να πρέπει να διαπραγματευόμαστε την ανάγκη μας για ασφάλεια και την άνεσή μας ενάντια στις φεμινιστικές μας αρχές. Ο τρανς φεμινισμός προκαλεί όλες τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και των τρανς γυναικών, να εξετάσουν πώς εσωτερικεύουμε τις ετεροσεξιστικές και πατριαρχικές αντιλήψεις και επιταγές για το φύλο, καθώς και τις παγκόσμιες επιπτώσεις που επιφέρουν οι πράξεις μας. Ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζουμε ότι δεν είναι ευθύνη μιας φεμινίστριας να απαλλάξει τον εαυτό της από κάθε ομοιότητα με τους πατριαρχικούς ορισμούς της θηλυκότητας.

Οι γυναίκες δεν πρέπει να κατηγορούνται ότι ενισχύουν τα στερεότυπα του φύλου όταν λαμβάνουν προσωπικές αποφάσεις, ακόμα και αν αυτές οι αποφάσεις φαίνεται να συμμορφώνονται με κάποιους έμφυλους ρόλους. Τέτοιου είδους "τεστ αγνότητας" είναι αποδυναμωτικά για τις γυναίκες, διότι μας αφαιρούν την ικανότητά μας να αποφασίζουμε ελεύθερα. Επίσης, τέτοιες απαιτήσεις αποξενώνουν την πλειοψηφία των τρανς και μη τρανς γυναικών από το να συμμετέχουν στο φεμινιστικό κίνημα.

Ο τρανς φεμινισμός υποστηρίζει την ιδέα ότι υπάρχουν τόσοι τρόποι να είσαι γυναίκα όσες και οι γυναίκες. Πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε ελεύθερες να παίρνουμε αποφάσεις χωρίς ενοχές. Για αυτόν τον σκοπό, ο τρανς φεμινισμός αντιπαρατίθεται σε κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς που περιορίζουν ή συρρικνώνουν τις προσωπικές μας επιλογές, ενώ αρνείται να κατηγορήσει τις γυναίκες για τις προσωπικές αποφάσεις τους.

Δεν είναι απαραίτητο — και μάλιστα είναι παραβιαστικό — να απαιτείται από τις γυναίκες να εγκαταλείψουν την ελευθερία τους να κάνουν προσωπικές επιλογές για να θεωρούνται “πραγματικές” φεμινίστριες. Μια τέτοια προσέγγιση απλώς αντικαθιστά την άκαμπτη πατριαρχική κατασκευή της ιδεατής θηλυκότητας με μια εξίσου άκαμπτη φεμινιστική εκδοχή. Ο τρανς φεμινισμός προωθεί ένα περιβάλλον όπου οι προσωπικές επιλογές των γυναικών είναι σεβαστές, ενώ παράλληλα εξετάζονται και αμφισβητούνται οι θεσμοί που περιορίζουν το εύρος των επιλογών τους.

Το Ερώτημα του Αρσενικού Προνόμιου

Ορισμένες φεμινίστριες, ιδιαίτερα οι ριζοσπαστικές λεσβίες φεμινίστριες, έχουν κατηγορήσει τους τρανς άνδρες και τις τρανς γυναίκες ότι ωφελούνται από αρσενικά προνόμια. Τα διεμφυλικά άτομα MTF, υποστηρίζουν, κοινωνικοποιούνται ως αγόρια και επομένως επωφελούνται από τα προνόμια του ανδρικού φύλου. Από την άλλη, τα διεμφυλικά άτομα FTM χαρακτηρίζονται ως “προδότες” που εγκατέλειψαν τις αδελφές τους σε μια αξιολύπητη προσπάθεια να διεκδικήσουν τα ανδρικά προνόμια

Ο τρανς φεμινισμός πρέπει να απαντήσει σε αυτή την κριτική, διότι έχει χρησιμοποιηθεί ώστε να δικαιολογήσει τη διάκριση ενάντια στις τρανς γυναίκες και τους τρανς άνδρες σε κάποιους φεμινιστικούς κύκλους.

Όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια επιχειρήματα, μια φυσική, πρωταρχική αντίδραση των τρανς γυναικών είναι να αρνηθούν ότι είχαν ποτέ ανδρικά προνόμια στη ζωή τους. Είναι εύκολο να δει κανείς πώς έφτασαν να πιστεύουν ότι το να έχεις γεννηθεί αρσενικό είναι περισσότερο βάρος παρά προνόμιο: πολλοί από αυτούς απεχθάνονταν το γεγονός ότι είχαν αντρικά σώματα και ότι τους συμπεριφέρονταν σαν αγόρια καθώς μεγάλωναν. Θυμούνται πόσο δύσκολο ήταν να πιέζονται να συμπεριφέρονται ως "σκληροί" άνδρες. Πολλοί είχαν την εμπειρία του bullying και του εξευτελισμού από άλλα αγόρια, διότι δεν συμπεριφέρονταν “σωστά” ως αγόρια. Εξαναγκάζονταν να νιώθουν ντροπή και συχνά υπέφεραν από κατάθλιψη. Ακόμα και ως ενήλικες, ζουν με τον συνεχή φόβο της έκθεσης, που θέτει σε κίνδυνο την εργασία τους, τις οικογενειακές τους σχέσεις, τις φιλίες και την ασφάλειά τους.

Παρόλα αυτά, ως τρανς φεμινίστριες πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή την απλοϊκή αντίδραση. Καθώς είναι αληθές ότι το ανδρικό προνόμιο επηρεάζει κάποιους άνδρες περισσότερο από άλλους, είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οι τρανς γυναίκες που έχουν γεννηθεί ως άνδρες δεν έχουν ποτέ αποκομίσει όφελος από αυτό. Οι περισσότερες τρανς γυναίκες έχουν “περάσει” ως άνδρες (αν και ως “θηλυπρεπείς”) τουλάχιστον σε κάποιο σημείο της ζωής τους και έλαβαν ειδική μεταχείριση στη μόρφωση και την εργασία, για παράδειγμα, είτε τους είναι ευχάριστο είτε όχι να γίνονται αντιληπτοί ως άνδρες. Έχουν εκπαιδευτεί να είναι αποφασιστικές και σίγουρες, και κάποιες τρανς γυναίκες καταφέρνουν να διατηρήσουν αυτά τα “αντρικά” στοιχεία, συχνά προς όφελός τους, μετά τη μετάβαση.

Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι συχνά μπερδεύουμε την καταπίεση την οποία έχουμε βιώσει λόγω του ότι είμαστε παρεκκλίνοντες σε σχέση με το φύλο με την απουσία του ανδρικού προνομίου. Αντί να ισχυριζόμαστε ότι δεν έχουμε ωφεληθεί ποτέ από την ανδρική ανωτερότητα, πρέπει να υποστηρίξουμε ότι οι εμπειρίες μας αντιπροσωπεύουν μια δυναμική διάδραση μεταξύ του ανδρικού προνομίου και του μειονεκτήματος της τρανς ταυτότητας.

Κάθε άτομο που έχει μια ταυτότητα φύλου και/ή μια τάση προς την έκφραση του φύλου που ταιριάζει στο φύλο το οποίο του/της αποδόθηκε κατά τη γέννηση, έχει το προνόμιο του να είναι μη-τρανς. Αυτό το προνόμιο, όπως άλλα προνόμια, είναι αόρατο σε αυτούς που το κατέχουν και, όπως άλλα προνόμια, αυτοί που στερούνται το προνόμιο αυτό διαισθητικά γνωρίζουν πόσο έντονα υποφέρουν εξαιτίας της απουσίας του. Μια τρανς γυναίκα μπορεί να έχει περιορισμένη πρόσβαση στο ανδρικό προνόμιο ανάλογα με το πόσο νωρίς έχει περάσει στη μετάβαση και πόσο “ολοκληρωμένα” ζει ως γυναίκα, αλλά την ίδια στιγμή βιώνει τεράστια κοινωνικά, συναισθηματικά και οικονομικά μειονεκτήματα εξαιτίας της τρανς ταυτότητας. Η πρόταση ότι οι τρανς γυναίκες έχουν εγγενώς περισσότερα προνόμια από τις άλλες γυναίκες είναι το ίδιο αφελής όπως ο ισχυρισμός ότι τα αρσενικά ομόφυλα ζευγάρια έχουν περισσότερα προνόμια από τα ετερόφυλα ζευγάρια, διότι και τα δύο άτομα έχουν αντρικά προνόμια.

Εντάσεις συχνά αναδύονται όταν οι τρανς γυναίκες επιχειρούν να έχουν πρόσβαση σε “γυναικείους χώρους” που θεωρούνται ασφαλείς από την πατριαρχία. Η καταγωγή αυτών των “γυναικείων χώρων” εντοπίζεται στις αρχές του λεσβιακού φεμινισμού τη δεκαετία του 1970, που κυρίως εκπροσωπούνταν από λευκές γυναίκες μεσαίας τάξης, οι οποίες έθεταν τον σεξισμό ως τη θεμελιώδη κοινωνική ανισότητα, παραβλέποντας τον ρόλο τους στη διαιώνιση άλλων μορφών καταπίεσης, όπως ο ρατσισμός και ο ταξισμός.

Με βάση την υπόθεση ότι ο σεξισμός έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στις ζωές των γυναικών, ανεξαρτήτως άλλων παραγόντων, υπέθεσαν ότι η εμπειρία του σεξισμού είναι κοινή για όλες τις γυναίκες—συμπεριλαμβανομένων των τρανς γυναικών. Ωστόσο, πρόσφατες κριτικές του ριζοσπαστικού φεμινισμού του 1970 αναδεικνύουν ότι η παραμέληση του ρατσισμού και του ταξισμού τις καθιστά ουσιαστικά προνομιούχες γυναίκες της μεσαίας τάξης.

Με αυτή την κατανόηση, οι τρανς φεμινίστριες δεν πρέπει να αρνούνται τις κατηγορίες για ανδρικά προνόμια. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε τους τρόπους με τους οποίους οι τρανς γυναίκες μπορεί να έχουν επωφεληθεί από ανδρικά προνόμια—κάποιες περισσότερο από άλλες. Παρόμοια, όπως εμείς οι λευκοί πρέπει να αντιμετωπίζουμε το προνόμιο της λευκότητας, έτσι και οι τρανς φεμινίστριες πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα δικά μας προνόμια.

Ο τρανς φεμινισμός τονίζει τη σημασία του να αναγνωρίζουμε τις διαφορές μας, όπως και τις ομοιότητές μας, διότι οι γυναίκες προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα. Οι τρανς φεμινίστριες εξετάζουν τα δικά τους προνόμια και αναμένουν από τις μη τρανς γυναίκες να αναγνωρίσουν το προνόμιο του να μην είναι τρανς.

Αναγνωρίζοντας τα προνόμιά μας, οι τρανς γυναίκες μπορούν να ελπίζουν ότι θα χτίσουν συμμαχίες με άλλες ομάδες γυναικών που έχουν παραμεληθεί παραδοσιακά και έχουν θεωρηθεί "μη θηλυκές" σύμφωνα με τα πρότυπα της λευκής, μεσαίας τάξης θηλυκότητας. Όταν μας αποκαλούν παρεκκλίνοντες και μας επιτίθενται επειδή είμαστε ο εαυτός μας, δεν υπάρχει τίποτα να κερδίσουμε αποφεύγοντας τη συζήτηση για τα προνόμια.

Αποδομώντας την Αντίστροφη Ουσιοκρατία

Ενώ το δεύτερο κύμα φεμινισμού διέδωσε την ιδέα ότι το κοινωνικό φύλο διαφέρει από το ανατομικό φύλο και είναι κοινωνικά κατασκευασμένο, αυτή η διάκριση χρησιμοποιήθηκε για να αποδυναμώσει τους καταναγκαστικούς ρόλους φύλου. Ωστόσο, επέτρεψε στις φεμινίστριες να αμφισβητήσουν μόνο το μισό πρόβλημα, αφήνοντας ανέγγιχτη τη φυσιολογικότητα της ουσιοκρατικής θηλυκότητας και αρρενωπότητας.

Ο τρανς φεμινισμός υποστηρίζει ότι τόσο το κοινωνικό όσο και το ανατομικό φύλο είναι κοινωνικά κατασκευασμένα. Επιπλέον, η διαφοροποίηση μεταξύ ανατομικού και βιολογικού φύλου συχνά είναι τεχνητή και γίνεται για ευκολία. Αν και η έννοια του φύλου ως κοινωνική κατασκευή έχει συμβάλει στην αποδόμηση παραδοσιακών στερεοτύπων, άφησε περιθώριο για τη δικαιολόγηση ορισμένων διακρίσεων ή δομών στη βάση της βιολογίας. Παράλληλα, απέτυχε να αντιμετωπίσει τη ρευστότητα της τρανς εμπειρίας, όπου το ανατομικό φύλο βιώνεται ως τεχνητό και ευμετάβλητο σε σχέση με την ταυτότητα.

Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στην εμπειρία των ίντερσεξ ατόμων. Δεδομένου ότι η κοινωνία αγνοεί την ύπαρξη ανθρώπων με ανατομικά χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν στο δίπολο αρσενικό-θηλυκό, πολλά ίντερσεξ παιδιά ακρωτηριάζονται ή χειραγωγούνται από επαγγελματίες υγείας ώστε να συμμορφωθούν με το φύλο που τους αποδόθηκε. Συχνά, τα ίντερσεξ άτομα δεν έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν για τον εαυτό τους πώς θέλουν να ζήσουν ή αν επιθυμούν ορμονικές ή χειρουργικές “διορθώσεις”.

Πολλά ίντερσεξ άτομα βρίσκουν αποκρουστικό το γεγονός ότι δεν είχαν λόγο σε τόσο μεγάλες αποφάσεις ζωής, ανεξάρτητα από το αν η ταυτότητα φύλου τους συμφωνεί ή όχι με το φύλο που τους αποδόθηκε. Πιστεύουμε ότι ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των ίντερσεξ παιδιών είναι εγγενώς κακοποιητικός, καθώς παραβιάζει την αξιοπρέπεια του σώματός τους χωρίς τη δική τους συγκατάθεση. Το ζήτημα δεν είναι αν το ανατομικό φύλο τους ταιριάζει με την ταυτότητα φύλου τους, αλλά αν τα ίντερσεξ άτομα έχουν πραγματική επιλογή για το τι συμβαίνει στο σώμα τους.

Τα τρανς άτομα βιώνουν παρόμοια καταπίεση, καθώς αναγκάζονται να ζουν σύμφωνα με τις απλοϊκές ιατρικές νόρμες του φύλου που τους αποδόθηκε χωρίς τη συναίνεσή τους. Οι τρανς άνθρωποι είναι ποικιλόμορφοι: κάποιοι ταυτίζονται και ζουν ως μέλη διαφορετικού φύλου από αυτό που τους αποδόθηκε, με ή χωρίς ιατρική παρέμβαση, ενώ άλλοι δεν ταυτίζονται με κανένα φύλο ή με περισσότερα από ένα.

Η τρανς απελευθέρωση αφορά την επανάκτηση του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού από ιατρικές, θρησκευτικές και πολιτικές αρχές. Ο τρανς φεμινισμός αντιτίθεται σε κάθε μέθοδο απονομής φύλου που είναι κοινωνικά και πολιτικά κατασκευασμένη και υποστηρίζει μια κοινωνία όπου ο καθένας είναι ελεύθερος να αυτοπροσδιορίζεται.

Υγεία και Αναπαραγωγική Επιλογή

Μπορεί να φαίνεται ειρωνικό ότι οι τρανς γυναίκες, που γενικά δεν έχουν την ικανότητα να φέρουν παιδιά, θα ενδιαφερόντουσαν για το γυναικείο κίνημα δικαιωμάτων αναπαραγωγής, αλλά ο τρανς φεμινισμός βλέπει ένα βαθύ συσχετισμό μεταξύ της απελευθέρωσης των τρανς γυναικων και το δικαιωμα των γυναικων να επιλέξουν. Πρώτα απ’ όλα, ο στιγματισμός της κοινωνίας της τρανς ύπαρξης βασίζεται εν μέρη στο γεγονός ότι επεμβαίνουμε στα αναπαραγωγικά μας όργανα. Κοσμητικές επεμβάσεις που δεν αφορούν τα γεννητικά όργανα είναι πολύ πιο συχνές από ότι ο επαναπροσδιορισμός των γεννητικών οργάνων, όμως δεν απαιτούν μήνες εξαναγκαστικής ψυχοθεραπείας. Επίσης αυτοί που επιδιώκουν τις κοσμητικές επεμβάσεις δεν ξεφτιλίζονται καθημερινά από διαφορές εκπομπές στην trash τηλεόραση. Αυτού του είδους η υστερία σε σχέση με τις προσωπικές μας επιλογές πυροδοτείται εν μέρη από το taboo της κοινωνίας ενάντια στην αυτοδιάθεση των αναπαραγωγικών μας οργάνων: όπως οι γυναίκες που θέλουν να κάνουν έκτρωση, τα σώματα μας έχουν γίνει μια “ανοιχτή περιοχή”, ένα πεδίο μάχης.

Επιπρόσθετα, οι ορμόνες που πολλές γυναίκες λαμβάνουν είναι παρόμοιες σε προέλευση και χημική σύσταση με αυτές που λαμβάνουν η μη-τρανς γυναίκες για αντισύλληψη, επείγουσα αντισύλληψη και θεραπεία αντικατάστασης ορμονών. Ως τρανς γυναίκες μοιραζόμαστε τις ανησυχίες τους για την ασφάλεια, το κόστος και τη διαθεσιμότητα αυτών το χαπιών που σχετίζονται με τα οιστρογόνα. Οι τρανς και οι μη-τρανς γυναίκες πρέπει να ενωθούμε ενάντια στις “δεξιές” τακτικές που στοχεύουν στο να κάνουν μη διαθέσιμα, ίσως και παράνομα, τα μέσα και τις πληροφορίες ώστε να ελέγχουμε τα σώματα μας.

Βεβαία, η αναπαραγωγική επιλογή δεν έχει να κανει μόνο με πρόσβαση στην έκτρωση η την αντισύλληψη, έχει να κανει επίσης με την αντίσταση στην καταναγκαστική στείρωση η έκτρωση γυναικων με λιγότερα προνόμια. Έτσι, ο τρανς φεμινισμός παλεύει για το δικαιωμα της άρνησης των ορμονικών η χειρουργικών επεμβάσεων, συμπεριλαμβανόμενων και αυτών των μεσοφυλικών ανθρώπων και περιμένουμε η κοινωνια να τιμά αυτό που είμαστε.

Κατά το 1980 οι λεσβίες εδιώχθησαν από κάποιους οργανισμούς αναπαραγωγικής επιλογής διοτι της αντιλήφτηκαν ως μη σχετικές με το σκοπό τους. Αλλά το δικαιωμα της επιλογής δεν είναι ένα αποκλειστικά ετερόφυλο δικαιωμα ούτε ένα μη-τρανς θέμα, διοτι έχει να κανει ουσιαστικά με το δικαίωμα των γυναικών να επιλέγουν τι θα κάνουν με το δικό τους σώμα. Οι τρανς φεμινίστριες θα πρέπει να ενταχθούν σε οργανισμούς αναπαραγωγικής επιλογής και να συμμετέχουν σε πορείες υπέρ της επιλογής αυτής. Μια κοινωνια που δεν σέβεται το δικαιωμα της γυναικάς σε σχέση με την εγκυμοσύνη δεν είναι πιθανό να δεχτεί τις δίκες μας αποφάσεις για ιατρικές παρεμβάσεις ώστε να κάνουμε το σώμα μας συμβατό με την ταυτοτητα φύλου μας. Όταν φοβόμαστε ότι πρέπει να πάρουμε παράνομες ορμόνες η ότι πρέπει να ταξιδέψουμε έκτος της χώρας μας ώστε να κάνουμε επαναπροσδιορισμό, θα πρέπει να μπορούμε να ταυτιστούμε με τις γυναίκες που επιστρέφουν στην πρακτική των μη ασφαλών και παρανομών εκτρώσεων.

Επιπρόσθετα ο τρανς φεμινισμός πρέπει να διδαχτεί από το γυναικείο κίνημα υγείας. Η έρευνα για θέματα υγείας συγκεκριμένου ενδιαφέροντος για της γυναίκες, όπως ο καρκίνος του μαστού, δεν αναδύθηκε εν κενό. Ήταν μέσα από έντονο ακτιβισμό και επιμόρφωση μεταξύ ομότιμων που άρχισε να αντιμετωπίζει τα θέματα αυτά ως σοβαρά. Κατανοώντας ότι η ιατρική κοινότητα έχει αποτύχει στο να δουλέψει με τα θέματα της υγείας των γυναικων επαρκώς, οι τρανς φεμινιστές δεν μπορούν να περιμένουν ότι αυτοί που βρίσκονται σε θέση ισχύος θα πάρουν τα προβλήματα υγείας των τρανς γυναικων στα σοβαρά. Για αυτό πρέπει να συμμετέχουμε και να διευρύνουμε το γυναικείο κίνημα υγείας.

Σχεδιάζοντας αναλογίες από το γυναικείο κίνημα υγείας λύνουμε και το δίλημμα της παθολογικοποίηση της ταυτότητας φύλου. Για πολλα χρονια τα τρανς άτομα διαφωνούν μεταξύ τους για το αν πρέπει η όχι να απαιτήσουν την αποπαθολογικοποίηση της διαταραχής ταυτότητας φύλου, που αποτελεί προαπαιτούμενο για κάποιες ιατρικές παρεμβάσεις, έχει υπάρξει ένα διαιρετικό θέμα διοτι η παθολογικοποίηση της διαταραχής της ταυτότητας φύλου επιτρέπει σε κάποιες από εμάς να λαμβάνουμε ιατρικές παρεμβάσεις, παρόλο που την ιδία στιγμή μας στιγματίζει και αναιρεί το μέσο μας. Πριν από τις φεμινιστικές κριτικές, της μοντέρνας ιατρικής, τα θηλυκά σώματα θεωρούνταν “αφύσικα” από την ανδροκέντρικη φυσιολογικότητα της ιατρικής εγκαθίδρυσης, που οδήγησε στην παθολογικοποίηση φυσιολογικών γυναικείων εμπειριών όπως η εμμηνόρροια, η εγκυμοσύνη και η εμμηνόπαυση, ήταν το κίνημα γυναικείας υγείας που επέβαλε στην ιατρική κοινότητα να αποδεχτεί ότι τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι της φυσιολογικής ανθρώπινης εμπειρίας. Ο τρανς φεμινισμός επιμένει ότι η διεμφυλικότητα δεν είναι μια ασθένεια η διαταραχή, αλλά είναι το ίδιο μέρος του ευρύ φάσματος της ανθρωπινής εμπειρίας όπως και η εγκυμοσύνη. Οπότε δεν είναι αντιφατικό να απαιτούμε η ιατρική θεραπεία για τα τρανς άτομα να είναι πιο πρόσβαση, ενώ παράλληλα την αποπαθολογικοποίηση της “διαταραχής ταυτότητας φύλου.”

Κάλεσμα για Δράση

Αν και έχουμε βιώσει πολύ περισσότερη απόρριψη από ότι μας αξίζει, μέσα και έξω από τις φεμινιστικές κοινότητες, αυτοί που παρέμειναν ως σύμμαχοι μας ήταν φεμινίστριες, λεσβίες και αλλά queer άτομα. Ο τρανς φεμινισμός υποστηρίζει ότι είναι μάταιο να συζητήσουμε ποιος “ανήκει” και ποιος δεν “ανήκει” στην κατηγορία γυναικα: πρέπει να δράσουμε τώρα και να κτίσουμε συμμαχίες.

Κάθε μέρα παρενοχλούμαστε, δεχόμαστε διακρίσεις, επιθέσεις και κακοποίηση. Δεν έχει σημασία πόσο έχουμε μάθει να “περνάμε”, η κοινωνική αορατότητα τις τρανς ύπαρξης δεν θα μας προστατέψει όταν όλες οι γυναίκες δέχονται επίθεση. Δεν μπορούμε ποτέ να κερδίσουμε παίζοντας με τον κανόνα τις κοινωνίας βάση του πως θα πρέπει να συμπεριφέρεται μια γυναικα. Χρειαζόμαστε τον τρανς φεμινισμό το ίδιο με τις μη-τρανς γυναίκες αν όχι περισσότερο. Οι τρανς φεμινίστριες νιώθουν περηφάνια από την παράδοση των “μητέρων” του φεμινισμού και συνεχίζουμε να παλεύουμε σε ολη την πορεία της ζωής μας.

Ο τρανς φεμινισμός πιστεύει ότι μια κοινωνια η όποια τιμά τις τρανς ταυτότητες, είναι μια κοινωνια η όποια αντιμετωπίζει δικαία όλα τα φύλα, διοτι η ύπαρξη μας αντιμετωπίζεται ως προβληματική μόνο όταν υπάρχει μια άκαμπτη ιεραρχία φύλων Βάση αυτής της πεποίθησης είναι ουσιαστικό για την επιβίωση μας και την αξιοπρέπεια μας να διεκδικήσουμε τη θέση μας στο φεμινισμό, όχι με ένα απειλητικό η παραβιαστικό τρόπο, αλλά με φιλικό και συνεργατικό τρόπο. Η αρχική υποψία και απόρριψη από κάποιους φεμινιστικούς θεσμούς είναι φυσιολογική διοτι έχουν προδοθεί τόσες φόρες από άνδρες αυτό-ταγμένους υπέρ του φεμινισμού. Είναι μέσο τις επίμονης και της δέσμευσης μας να δράσουμε με τέτοιο τρόπο οπου ο τρανς φεμινισμός θα μεταμορφώσει το σκοπό του φεμινισμού σε ένα όραμα του κόσμου χωρίς αποκλεισμούς.

Υστερόγραφο για την Σύλληψη Ενός Κύματος: Επανάκτηση του Φεμινισμού στον 21ο Αιώνα

Έγραψα το Τρανς Μανιφέστο το καλοκαίρι του 2000, μόνο λίγους μήνες αφού είχα μετακόμισει στο Πόρτλαντ, ανακάλυψα τρανς κοινότητες και άρχισα να διερευνώ τις διασταυρώσεις του φεμινισμού και τις τρανς εμπειρίας. Υποθέτω ότι ήμουν αφελής αλλά εξεπλάγην τον ανακάλυψα ότι υπήρχαν αντί-φεμινιστικά συναισθήματα σε κάποια τρανς άτομα, διοτι τα τρανς άτομα που γνώρισα ήταν άτομα που σέβομαι και σαν φεμινιστές και σαν τρανς ακτιβιστές. Έγραψα αυτό το μανιφέστο ώστε να αρθρώσω την φεμινιστική θεωρία υπέρ των τρανς και την τρανς ρητορική που έχει τις ρίζες της στο φεμινισμό. Νομίζω πως πέτυχα.

Υπάρχουν βεβαία διάφορα προβλήματα με αυτό το μανιφέστο με τα οποία δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη. Σε πολλές αναθεωρήσεις τις οποίες έχω κανει τα τελευταία χρονια, διόρθωσα κάποια από τα μικρό προβλήματα, αλλά υπάρχουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουν μένει άθικτα, διοτι δεν μπορούν να διορθωθούν χωρίς να ξανά γράψω όλο το κομμάτι. Αλλά πιστεύω πως είναι σημαντικό να συζητηθεί ποια είναι τα προβλήματα αυτά, και γιατί έχουν παρεισφρήσει μέσα σε αυτό το μανιφέστο. Δυο από αυτά τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι:

-Ιδιαίτερη έμφαση στα MTF άτομα εις βάρος των FTM ατόμων και άλλων που αυτοχαρακτηρίζονται ως διεμφυλικοί η gender-queer. Αναλαμβάνω ολη την εύθηνη για το γεγονός ότι αυτό το μανιφέστο έχει εστιάσει σε θέματα που αντιμετωπίζουν οι FTM, ενώ παραμελεί τις μοναδικές μάχες που τα FTM και αλλά διεμφυλικά και gender-queer άτομα αντιμετωπίζουν. Την εποχή που έγραψα το κομμάτι αυτό, ένιωθα την ανάγκη να περιορίσω τον φεμινισμό στις γυναίκες διοτι φοβόμουν ότι εάν επεκτείνω την εστίαση θα βοηθούσα τους μη-τρανς άνδρες να χρησιμοποιήσουν τον φεμινισμό για το δικό τους συμφέρον, όπως κάνουν κάποιες ομάδες για τα δικαιώματα των ανδρών. Ενώ ακόμα νιώθω ότι ο φόβος αυτός είναι δικαιολογημένος, συνειδητοποιώ τώρα ότι το να δίνω προνόμιο στα θέματα τον τρανς γυναικων ήταν λάθος.

- Ανεπαρκής διατομεακή ανάλυση. Το μανιφέστο εστίαζε κυρίως στη διατομικότητα του σεξισμού και την καταπίεση εναντία στα τρανς άτομα. Παρόλα αυτά αποτυγχάνει στο να διερευνήσει το πώς τα θέματα αυτά τέμνονται με άλλες κοινωνικές αδικίες. Για παράδειγμα το μανιφέστο κανει αναφορές στις κριτικές των έγχρωμων γυναικων εναντία στον ρατσισμό των λευκών γυναικων μέσα στο φεμινιστικό κίνημα, αλλά αποτυγχάνει στο να συζήτηση το πώς οι τρανς γυναίκες μπορούν να γίνουν σύμμαχοι με τις έγχρωμες γυναίκες. Ξανά δίστασα να μετακινήσω την εστίαση μακριά από το σεξισμό εκείνη την εποχή που έγραψα αυτό το μανιφέστο διοτι φοβόμουν ότι θα υπήρχε μη-τρανς φεμινιστική κριτική. Τώρα συμφωνώ με την ιδέα ότι η φεμινιστική θεωρία αποτυγχάνει στο να λάβει υπό όψη το ρατσισμό, ταξισμο και διάκριση εναντίον ικανών ατόμων κ.λπ. το να λειτούργει ως θεωρία μόνο σε σχέση με τις γυναίκες είναι ημιτελές και παραδέχομαι ότι το μανιφέστο αυτό είναι ημιτελές.

Παρόλο που αυτές είναι δυο διαφορετικές κριτικές και οι δυο πηγάζουν απ την ίδια πηγή: την ιδέα ότι οι φεμινίστριες πρέπει να εστιάζουν κυρίως —η και αποκλειστικά —στην καταπίεση την οποία δέχονται οι γυναίκες. Βάση αυτής της κοσμοθεωρίας, θέματα όπως ο ρατσισμός και ο ταξισμός μπορούν να συζητηθούν μόνο όταν διευρύνουν την μάχη εναντία στην πατριαρχία —για παράδειγμα όταν συζητείται ο ρατσισμός των λευκών ανδρών ενάντια σε έγχρωμες γυναίκες — αλλά όχι όταν είναι διχαστική για -–η όταν, εκθέτει τα κρυφά τμήματα μέσα— στο γυναικείο κίνημα. Αυτό το μανιφέστο, στο μεγαλύτερο του κομμάτι κινείται σε αυτή την τροχιά και αποτυγχάνει να προκαλέσει τις ρατσιστικές, ταξικές, κ.λπ., επιπτώσεις και του αξίζει κριτική για αυτό. Συνειδητοποιώ τώρα πως όταν έγραψα το μανιφέστο δεν ήμουν ακόμη σίγουρη για τη δική μου πεποίθηση στην οργάνωση πολλαπλών θεμάτων, και είχα παραδοθεί στο φόβο ότι θα λάμβανα κριτική για το ότι “αραίωνα” φεμινισμό. Ήμουν μαζί με άλλες ατρόμητες έγχρωμες γυναίκες, γυναίκες της εργατικής τάξης και γυναίκες με αναπηρία και κέρδισα πολλα τα τελευταία δυο χρονια ελεύθερη τώρα πια για αυτό το χρόνο. Έχω σκεφτεί να γράψω και άλλο ένα μανιφέστο ώστε να διερευνήσω αυτά τα θέματα καθώς και άλλα θέματα που έχω αποκτήσει επίγνωση από το 2000 μέχρι τώρα, αλλά τώρα αφήνω αυτή την εργασία σε άλλους, αν γράψετε ένα παρακαλώ στείλτε το μου.

Copyright 2001 www.eminism.org/ Emi Koyama All Rights Reserved

Putting the Emi Back in Feminism Since 1973

Ελληνικό Κέντρο Focusing: “Εισαγωγικό Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα: Φύλα και Κοινωνίες – Κριτικές Προσεγγίσεις στο ΛΟΑΤΚΙ+ φάσμα και το Ετεροκανονικό Πλαίσιο”

Αφιερώστε λίγο χρόνο για να παρακολουθήσετε την εξαιρετική τελική εργασία του Νικόλαος Κυπριωτάκης στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα με την Άννα Απέργη “Φύλα και Κοινωνίες –

Κριτικές Προσεγγίσεις στο ΛΟΑΤΚΙ+ φάσμα και το Ετεροκανονικό Πλαίσιο” του Focusing Συμβουλευτική Και Ψυχοθεραπεία.
Εκπαιδεύτριες: Πάρβη Πάλμου & Άννα Απέργη-Κωνσταντινίδη

Γενικός σχολιασμός:

Πολλές δεκαετίες μετά από την εμφάνιση του όρου gender (κοινωνικό φύλο) και τα πρωτόκολλα κανονικοποίησης της Gender Identity Clinic, οι επεμβάσεις κανονικοποίησης και οι "θεραπείες" μεταστροφής (conversion therapy) (σεξουαλικού προσανατολισμού ή/και ταυτότητας φύλου) καλά κρατούν...ΟΧΙ: ο "ανοικτός ορίζοντας της διερεύνησης" (Butler) αφορά μονάχα στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της αυτοδιάθεσης του σώματος και των σχέσεων, στην ελευθερία του ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ. Χρειαζόμαστε επιβεβαιωτικές, μη κατευθυντικές ψυχοθεραπείες και όχι "ψευδοθεραπείες" που κανονικοποιούν, καταπιέζουν και κακοποιούν. Χρειάζεται λοιπόν να δείχνουμε μεγάλη προσοχή στους όρους και τις έννοιες, στις μεθόδους/διαδικασίες και τις πρακτικές που χρησιμοποιούνται. Βρίσκονται εν τέλει σε συμφωνία με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα ή τα παραβιάζουν;

Είναι μια οποιαδήποτε "gender therapy" (νέα ή παλαιά) (μια οποιαδήποτε "gender clinic") συμβατή με την αυταξία της ύπαρξης και του βιώματός μου ή όχι; Είναι συμβατή με την σωματικότητά μου (σεξουαλικότητα, ταυτότητα, έκφραση, συμπεριφορά, κ.λπ.) ή όχι;

Το ιστορικό παράδειγμα της Gender Identity Clinic (αλλά και η αντίστοιχη εννοιολόγηση και ιδεολογική εκμετάλλευση του όρου gender) είναι πολύ χαρακτηριστική. Ίσως χρειάζεται να υπερασπιστούμε έντονα την μοναδικότητα της σωματικότητάς μας, ενάντια σε όλες τις προσπάθειες (ρητές ή υπόρρητες) κανονικοποίησής της και μεταστροφής της, οποιαδήποτε εννοιολογικά ή ιδεολογικά μέσα και αν υιοθετούν αυτές οι προσπάθειες, αυτές οι ιδεολογίες, αυτά τα κινήματα.

Πολλά ευχαριστώ στην Πάρβη Πάλμου και την Άννα Απέργη-Κωνσταντινίδη για την πολύτιμη εμπειρία και γνώση τους.

Αναφορές:

Butler, Judith (2024). “Who’s afraid of gender?”. Farrar, Straus and Giroux.
Butler, Judith (2015). "Senses of the subject" [Κεφάλαιο για τον Kierkegaard: "Kierkegaard's speculative despair"]. New York: Fordham University Press.
Colapinto, John (December 11, 1997). "The True Story of John /Joan". The Rolling Stone, pp. 54-97.
Colapinto, John (2000/2006). "As nature made him: The boy who was raised as a girl" [Βιογραφία του David Reimer]. Harper Perennial.
Money, John; Hampson, Joan G; Hampson, John (October, 1955). "An Examination of Some Basic Sexual Concepts: The Evidence of Human Hermaphroditism". Bull. Johns Hopkins Hosp. 97(4). Johns Hopkins University: 301–19.
Money, John (1952). «Hermaphroditism: An Inquiry into the Nature of a Human Paradox» [διδακτορική διατριβή]. Harvard University.

Επίσης: Wikipedia & το έργο του Eugene Gendlin (π.χ., "A Process Model")

#ΛOATKI+, #LGBTQI+,#GSRD,#GENDER,#psychotherapy,#focusing,#GTSA,
##JudithButler,#EugeneGendlin

GENDER EXPLORATORY THERAPY: ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΓΙΑ ΦΥΛΟΜΕΤΑΒΑΣΗ ή ΕΠΙΚΑΛΥΜΜΕΝΟ CONVERSION THERAPY;

 γράφει η Parvy Palmou

    Η έννοια της διερευνητικής θεραπείας για το φύλο, Gender Exploratory Therapy (GET) έχει ξεκινήσει σημαντική συζήτηση στη σφαίρα της υγειονομικής περίθαλψης των τρανς προσώπων. Ο στόχος αυτού του τύπου θεραπείας είναι να διερευνήσει τις υποκείμενες αιτίες της δυσφορίας φύλου (χρησιμοποιούν μόνο αυτή την ψυχιατρικοποιήμενη ταμπέλα και όχι την ασυμφωνία φύλου βάσει των καλών πρακτικών) ή της τρανς κατάστασης ενός ατόμου. Έχει λάβει μικτές κριτικές από διάφορους οργανισμούς και επαγγελματίες.

    Κατά την προσωπική μου άποψη αυτή η μορφή θεραπείας παρουσιάζεται ξαφνικά ως κάτι το καινούργιο ενώ αυτό συνέβαινε τόσα χρόνια μέχρι να περάσουν οι νόμοι της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου και ξέρουμε εμπειρικά ότι η καθυστέρηση της μετάβασης όχι μόνο είναι κακοποιητική αλλα μπορεί να αποβεί και μοιραία. Η καθυστέρηση της μετάβασης χωρίς να συντρέχει πολύ σοβαρός ψυχιατρικός λόγος είναι κακοποίηση. Αυτή η θεωρία πατάει σε κάποια άτομα που είναι detransitioners αποφάσισαν δηλαδή να αντιστρέψουν την μετάβαση τους, κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο. Εγώ από το 1997 έχω δει 2 περιστατικά και το ένα είχε πολύ βαρύ ψυχιατρικό ιστορικό και το άλλο δεν είχε εξ αρχής αυτοπροσδιοριστεί ως τρανς αλλά έπαιζε στο φάσμα του cross dressing. Οι ακροδεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις, η alt-right, το anti-gender και anti-trans κίνημα και οι TERFS, πατάνε σε τέτοιες ιστορίες ρίχνοντας τους πολύ δημοσιότητα ώστε να αφαιρέσουν το δικαίωμα του αυτό-προσδιορισμού στα τρανς και φυλοδιαφορετικά πρόσωπα. Στην Αγγλία του Ρίσι Σούνακ, αυτή η μέθοδος πλασάρεται ως ιδανική και όπως πάντα κάνει η ακροδεξιά για να ελέγξει και επηρεάσει τις μάζες, χρησιμοποιεί τα πρόσωπα στην εφηβεία και το “κάλο της υγείας τους”. Τα ίδια πρόσωπα δηλαδή που αυτές οι κακοποιητικές πρακτικές εδώ και χρόνια τα οδηγούν στην αυτοκτονία. Μέχρι πρόσφατα αυτού του είδους οι θεραπεία στην Ελλάδα δεν είχε εκπροσώπους, τώρα πλέον δυστυχώς έχει.

Η Gender Dysphoria Alliance και άλλοι υποστηρικτές του GET υποστηρίζουν ότι η θεραπεία δεν είναι συγκρίσιμη με τη “θεραπεία” μεταστροφής. Τονίζουν ότι δεν υπάρχει ηθική αντίρρηση για την εμπειρία του πελάτη και ότι το θεμέλιο του GET είναι η έννοια της δυσφορίας του φύλου ως ψυχιατρικής νόσου με πολυάριθμες αναπτυξιακές οδούς. Στόχος του είναι να υποστηρίξει τους “πελάτες” στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, βοηθώντας τους να κατανοήσουν την εμπειρία του φύλου τους από ψυχολογική σκοπιά και χωρίς να χρησιμοποιούν καταναγκασμό. Η στρατηγική θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει μια σημαντική αλλαγή από τις δύο προηγούμενες μεθόδους που στόχευε στην πρόληψη της ταχείας διάγνωσης ενός παιδιού ως τρανς, της πρακτικής “μη συμμορφούμενης” με το φύλο συμπεριφοράς και της πεποίθησης ότι οι ιατρικές θεραπείες είναι η μόνη επιλογή. Οι υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι η ανακριβής απεικόνιση του GET ως επιζήμια είναι το αποτέλεσμα αδικαιολόγητων ανησυχιών και παρανοήσεων.

Μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση για τις δυσκολίες που σχετίζονται με το φύλο υποστηρίζεται επίσης από το Therapy First, μια επαγγελματική ένωση θεραπευτών ψυχικής υγείας. Προτείνουν μια στρατηγική για ολόκληρο το άτομο και ψυχολογική υποστήριξη ως τις καλύτερες αρχικές θεραπείες για τη δυσφορία του φύλου. Η κύρια εστίασή τους έγκειται στην παροχή βασισμένων σε στοιχεία και συμπονετικών εργαλείων. Παρέχουν επίσης υποστήριξη σε άτομα που μπορεί να βιώνουν λύπη ή θλίψη που σχετίζεται με ιατρικές μεταβάσεις.

Απόσπασμα απο το άρθρο: Interrogating Gender-Exploratory Therapy, Florence Ashley:

    Οι πρακτικές μεταστροφής έχουν από καιρό συσχετίσει την έλξη του ιδίου φύλου με παθολογικά αίτια, εστιάζοντας συχνά στο παιδικό τραύμα και τη σεξουαλική επίθεση (π.χ. Nicolosi & Nicolosi, 2002). Άλλες προτεινόμενες αιτίες περιλαμβάνουν τη δυναμική της οικογένειας, τις διαταραγμένες σχέσεις με τη θηλυκότητα και τον ανδρισμό, τη συνυπάρχουσα ψυχική ασθένεια, την κοινωνική επιροή και τις ασυνείδητες ορμές. Ο επιζών Peter Gajdics εξήγησε πώς ο θεραπευτής του προσπάθησε να απεικονίσει τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ως υποπροϊόν τραύματος, λέγοντάς του ότι:

Το ιστορικό παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης είχε δημιουργήσει μια ψεύτικη ομοφυλοφιλική ταυτότητα και έτσι ο στόχος της θεραπείας μου θα ήταν να θεραπεύσω παλιό τραύμα προκειμένου, όπως είπε, να διορθώσω το λάθος του σεξουαλικού μου προσανατολισμού και να επιστρέψω στην έμφυτη ετεροφυλοφιλία μου.(Βουλή των Κοινοτήτων του Καναδά, 2020, Gajdics, 2017).

Οι υποστηρικτές των πρακτικών μεταστροφής τις αντιπαραθέτουν με τις κυρίαρχες πρακτικές που προωθούν την επιβεβαίωση του σεξουαλικού προσανατολισμού, τον οποίο περιγράφουν ως πολιτικά υποκινούμενο και ιδεολογικά κατασκευασμένο:

Ένας 16χρονος νεαρός μπήκε στο γραφείο μου, ανησυχώντας μήπως ήταν ομοφυλόφιλος. Του είπα ότι αν ήταν, θα μπορούσε να επιλέξει την Ομοφυλοφιλική Θεραπευτική Θεραπεία ή θα μπορούσε να επιδιώξει να ξεφύγει από την ομοφυλοφιλία. . . . Ο νεαρός είχε μπερδευτεί από τη λαϊκή ρητορική που υποθέτει ότι αν είσαι ομοφυλόφιλος, τότε η μόνη ειλικρινής απάντηση είναι να ζήσεις την ομοφυλοφιλική ταυτότητα. Πιστεύοντας αυτό, ξαφνιάστηκε όταν άκουσε ότι υπάρχουν άντρες που από την πληρότητα της ταυτότητάς τους επιλέγουν έναν διαφορετικό αγώνα. . . . Το επάγγελμα της ψυχικής υγείας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παραμέληση του μη ομοφυλόφιλου. Στην προσπάθειά της να υποστηρίξει την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων, απώθησε τον άλλο πληθυσμό (Nicolosi, 1991, σελ. 4–6).

Το απόσπασμα έχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα με την αφήγηση που περιβάλλει την διερευνητική θεραπεία φύλου, η οποία περιλαμβάνει ισχυρισμούς ότι «οι τρανς ακτιβιστές θέλουν να φιμώσουν τους detranstioners ή να αρνηθούν την ύπαρξή τους» και απεικονίζει τη φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο ως «υπερδιόρθωση» που «σπρώχνεται από ακτιβιστές». (Edwards-Leeper & Anderson, 2021). Οι υποστηρικτές της διερευνητικής θεραπείας φύλου απεικονίζουν τους κλινικούς ιατρούς να «φοβούνται ότι οι ντόπιοι συνάδελφοί τους και οι πηγές παραπομπής τους θεωρούν τρανσφοβικούς φανατικούς αν συμμετέχουν σε θεραπεία διερεύνησης φύλου», (Edwards-Leeper & Anderson, 2021) το ίδιο έκανε και ο Joseph Nicolosi, ισχυρίζεται ότι «η σεξουαλική επανάσταση και τα κινήματα για τα «δικαιώματα» -πολιτικά δικαιώματα, δικαιώματα μειονοτήτων, φεμινιστικά δικαιώματα- έχουν οδηγήσει σε εκφοβιστική επίδραση στην ψυχολογία» (Nicolosi, 1991, σ. 9).

Παρόμοια συνθήκη με την παραπάνω ισχύει και για την ταυτότητα και έκφραση φύλου.

    Η κριτική στην GET θεραπεια υποστηρίζει ότι είναι παρόμοια με τις τεχνικές “θεραπείας” μεταστροφής και μπορεί ακόμη και να είναι επικίνδυνη. Τα υλικά(πρωτόκολλα θεραπείας)αποκτήθηκαν από ερευνητές του Trans Safety Network από το NHS στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι οδηγίες στη διερευνητική θεραπεία φύλου, η οποία αποκάλυψε ότι η θεραπεία διερευνά συχνά «εναλλακτικές αιτίες» της δυσφορίας φύλου ενός ατόμου, όπως καταστάσεις ψυχικής υγείας ή κοινωνική επιρροή, και τις χρησιμοποιεί ως δικαιολογίες για την καθυστέρηση της μετάβασης. Λόγω του γεγονότος ότι ωθεί τους τρανς εφήβους σε μη αναστρέψιμη εφηβεία και καθυστερεί τη μετάβασή τους, αυτή η στρατηγική μπορεί να τους προκαλέσει άσκοπο πόνο και κακοποίηση. Επιπλέον, οι επικριτές επισημαίνουν ότι η αποτροπή της κοινωνικής μετάβασης στους τρανς νέους - μια θέση που υποστηρίζεται από πολλά υλικά της θεραπείας GET - μπορεί να είναι επικίνδυνη δεδομένου ότι ο αυτοτραυματισμός και οι αυτοκτονικές σκέψεις των τρανς νέων έχουν αποδειχθεί ότι μειώνονται πολύ με την παρουσία φροντίδας που επιβεβαιώνει το φύλο. Η αυξανόμενη επιρροή του GET στην πολιτική υγείας έχει εντείνει τη διαμάχη γύρω από αυτό. Για παράδειγμα, η πολιτεία της Φλόριντα επέλεξε να αποκλείσει την ιατρική περίθαλψη που επιβεβαιώνει το φύλο από την κάλυψη του Medicaid, αναφέροντας τη διερευνητική θεραπεία φύλου ως εναλλακτική θεραπευτική επιλογή για τη δυσφορία του φύλου. Πολλές ιατρικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής και της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας, είναι κατά των στρατηγικών «περιμένετε και βλέπουμε» που αναβάλλουν ή απορρίπτουν τη μετάβαση. Αυτή η απόφαση και άλλες παρόμοιας φύσης θεωρούνται ως μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης σχετικά με τη βέλτιστη προσέγγιση στην υγειονομική περίθαλψη των τρανς προσώπων.

    Στην Ελλάδα υπάρχει ο ημιτελής μα σημαντικός νόμος για το Conversion Therapy, χρειάζεται όμως περαιτέρω παρέμβαση και κατεύθυνση σε πρακτικό επίπεδο για το πως χειριζόμαστε ένα τέτοιο περιστατικό και πως ουσιαστικά το αποδεικνύουμε σε περίπτωση που δεν υπάρχει καταγγελία, ιδιαίτερα αν το πρόσωπο είναι ανήλικο, δεν αντιλαμβάνεται τι του συμβαινει και η οικογένεια συμφωνεί με την «θεραπεια».

*στο συγκεκριμένο άρθρο ό όρος τρανς χρησιμοποιείτε ως όρος ομπρέλα και συμπεριλαμβάνει όλα τα φυλοδιαφορετικά πρόσωπα που έχουν ανάγκη για μετάβαση.

#GenderExploratory #ConversionTherapy #LGBTQI #Transgender #ΠάρβηΠάλμου

References:

Ashley, F. (2023). Interrogating Gender-Exploratory Therapy. Retrieved from https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC10018052/...

Gender Dysphoria Alliance. (n.d.). Gender Exploratory Therapy (GET). Retrieved from https://www.genderdysphoriaalliance.com/.../gender...

Therapy First. (n.d.). Therapy First: Psychotherapy as First-Line Treatment for Gender Dysphoria. Retrieved from https://www.therapyfirst.org/

Xtra Magazine. (n.d.). Unpacking ‘gender exploratory therapy,’ a new form of conversion therapy. Retrieved from https://xtramagazine.com/.../gender-exploratory-therapy...

All reactions:

2You and Νικόλαος